Vijf nummers, elk meer dan zes minuten. Uitzonderlijk en gewaagd voor een popplaat, maar Spencer Krug aka Moonface durfde het aan. Zijn plaat Organ Music Not Vibraphone Like I’d Hoped is ontoegankelijk, maar wel erg spannend.

Spencer Krug kennen we onder andere van Wolf Parade. Die band heeft vanaf afgelopen mei voor onbepaalde tijd rust genomen, en dat geeft ruimte voor andere projecten. Collega Dan Broeckner doet dat dit jaar al samen met zijn vrouw in de vorm van Handsome Furs. Nu is Krug aan de beurt. Na de EP Dreamland EP: Marimba and Shit-Drums die hij vorig jaar uitbracht is het nu tijd voor een heel album. En daarbij bespeelt hij de instrumenten, waaronder orgel en drum, zelf.

Organ Music Not Vibraphone Like I’d Hoped is niet een standaard drieeneenhalveminuut-plaat, maar de nummers zijn lang. Door de statische orgel-tonen in openingstrack Return Of The Violence On The Ocean Floor doet de plaat aan als een electroplaat, maar dat idee verandert snel als Krug de zang intzet. De harmonie van electronische orgelbliepjes zorgt voor een dromerige, melancholische sfeer die toch krachtig is. Door de minieme drum lijkt het alsof het nummer constant naar een climax bouwt. Die komt er ook, maar enkel door de verschillende stemmen die door elkaar zingen.

En zo is het met elk nummer van Organ Music Not Vibraphone Like I’d Hoped. Dat maakt dat de plaat eigenlijk constant krachtig blijft en de aandacht vasthoudt. Hoogtepunt is Shit-Hawk In The Snow. Niet een erg toegankelijk nummer: het kabbelt voort op de orgelklanken en Krug spreekt zijn teksten meer dan dat hij ze zingt. Maar langzaamaan krijgt de drum een grotere rol, die zorgt dat het nummer spannend is en blijft tot de laatste noot.

In tegenstelling tot Wolf Parade, en dat andere project van Krug, Sunset Rubdown, is Moonface psychedelisch en ontoegankelijk. Daardoor is dit project totaal niet met de andere twee bands te vergelijken. De vraag waarom Krug had gehoopt op een plaat met vibrafoon wordt met op het album niet beantwoordt, maar orgel werkt heel goed. En als Krug met een vibrafoon net zo’n spannende plaat kan maken als met een orgel, mag hij dat gerust doen.