Er zit vast iets in het water, in de lucht of in de grond: Scandinavië levert sinds jaar en dag topacts als het gaat om progressieve rock. Daarbij is de variëteit groot te noemen en onderscheiden de bands zich dus ook nadrukkelijk van elkaar. Een band die zich richt op goed in het oor liggende progressieve rock, met veel aandacht voor melodie, zang en vooral ook samenzang, is het Zweedse Moon Safari.

Voor de liefhebbers die de band al kennen: ze zijn terug! Ken je hen nog niet en val je voor melodie en vocale hoogstandjes gebracht met instrumentaal vakmanschap, zonder dat het ooit verzandt in technisch geneuzel, ga dan dit album zeker eens nader beluisteren. En, als dat voor je werkt, duik dan ook de back catalogue in en als je de kans krijgt om ze eens live te zien, doe dat en je krijgt er zeker geen spijt van.

De band heeft iets met stemmen, dat las je al. En als je de bezetting van de band ziet, haal je dat er ook meteen uit. Petter Sandström zingt en speelt harmonica en akoestische gitaar, Simon Åkesson zingt eveneens, speelt  daarnaast toetsen, Pontus Åkesson zingt ook en speelt elektrische en akoestische gitaar,  Sebastian Åkesson speelt eveneens toetsen, verzorgt percussie en achtergrondzang. Johan Westerlund speelt bas en zingt lead en Mikael Israelsson drumt, verzorgt eveneens percussie en achtergrondzang. Die combinatie van stemmen, daar kun je in de muziek van Moon Safari niet omheen. Dat geldt ook voor de manier waarop nummers je pakken. De band heeft een verfijnd oor voor melodie en voor toegankelijke klanken zonder dat het ooit te makkelijk, te poppy wordt.

De titel van het album verklapt dat er eerder al een album is geweest met een vrijwel overeenkomstige titel, eerder was er al Himlabacken Vol. 1 uit 2013. De albums zijn uitstekend los van elkaar te beluisteren. En hoe heerlijk gaat dit album los! 198X (Heaven Hill) doet je bij het intro denken dat je in de studio bent bij de broertjes Van Halen die hun 1984 album aan het opnemen zijn, daarna krijgt de track zijn eigen smoel en hoor je de geweldige stemmencombinatie en het gave gitaarwerk van Pontus. ‘Welcome back to Heaven Hill’, zingt de band. Het is vooral fijn dat de goddelijke voorzienigheid deze stemmen weer doet terug verwelkomen met nieuwe muziek!

De band bouwt het volgende nummer langzaam op en laat horen dat ze hun hand niet omdraaien voor wat straffere klanken. De gitaar van Pontus rockt er heerlijk op los. Simon Åkesson zingt de track vol overgave en het is werkelijk genieten geblazen. Ondanks dat het nummer misschien wel over een moeilijke periode in het bestaan van de band gaat, in het bijzonder in het leven van Simon. Tempowisselingen, tegelijkertijd steeds tegen de achtergrond van die heerlijke zanglijnen. Bij Moon Safari is de prog niet meteen donker, of meteen helemaal over zich zelf heen duikelend, het blijft heerlijk luisteren en je wordt er gewoonweg vrolijk van. Tenminste, als je je prog met een dergelijk karakter kan waarderen. Misschien heb je juist wel het idee dat de muziek van de Zweden iets met je glazuur doet, maar het musiceren van de band staat gewoon als een huis. Dat basloopje, het samenspel van toetsen en gitaar én de drums die het geheel sterk completeren. Je gedachten gaan naar andere gezelschappen waar de zang ook eerder zo centraal stond, ook naar Moon Safari zelf. Wat opvalt is dat zelfs een rocky nummer als Between The Devil And Me gewoon staat en juist strak groovend uit de speakers knalt. Je kunt je voorstellen dat dit live helemaal vlamt, zeker met die stoere solo van Pontus tegen het einde.

Hoe geweldig de band ook in kleine nummers weet te klinken, blijkt als het überpoppy Emma Come On daarna klinkt. De samenzang is gewoonweg hemels en de band klinkt alsof ze nooit weg zijn geweest. Het is een nummer dat de band zomaar een hitnotering zou kunnen geven, nou ja, de kans was groter in de jaren Achtig dan nu, maar hoe pakkend is dit!  En, als dit nummer je weet te pakken, dan is het gewoon volop genieten. Erg fijne riff en al zou je nog nooit een film hebben gezien met Emma Stone, je riskeert zomaar om ook volop verliefd op haar te worden.

Man, man, hoe prog wil je je pop hebben? Of hoe poppy je prog? En tegelijkertijd, het is niet eens dat de band het erom doet. Dit is het geluid van de band. De samenzangdelen zijn verder geperfectioneerd én nee, het klinkt nergens te glad, te gelikt, zelfs als er regels klinken met “Baby” erin, dan voel je nog aan alles dat het nummer niet zomaar onderuit gaat in een ultiem moment van zwijmel. Dus ook A Lifetime To Learn How To Love blijft strak overeind, sterker, het gitaarspel van Pontus brengt het met de samenzang naar een erg mooi einde. Het voelt alsof de songschrijvers binnen de band alles uit hun kunnen hebben geput en alleen nog maar beter zijn geworden. Meer verfijning in melodie en tegelijkertijd Moon Safari dat meer vlamt, meer hun harde kant laat gelden. Iets mis mee? Helemaal niets. Zo horen we Moon Safari graag.

Ah ja, als je nu wilt weten, precies hoe geweldig de band qua samenzang is, zap dan, vooruit deze ene keer dan, naar Beyond The Blue. Niet moeilijk over doen, dit kunnen de mannen ook gewoon live. Als je een concert van hen hebt meegemaakt, dan weet je dat je met open mond er soms naar kunt luisteren. We zijn verder in de tijd.

Himlabacken Vol. 2 is een onverwachte voltreffer geworden. Voor de liefhebbers was het altijd al enorm genieten geblazen van de sound van de band en elke terugkeer van de band had wellicht kunnen volstaan. Himlabacken Vol. 2 is meer dan een comeback-album, het is een release waarmee Moon Safari laat horen, tot kippenvel aan toe, hoe zeer de band gegroeid is in de tussentijd. Zeker, de band schreef de albums altijd al met de nodige afwisseling en toch, als je luistert naar het 21 minuten durende Teen Angel Meets The Apocalypse of Forever, For You (heerlijke saxsolo van Jamison Smeltz) heb je toch echt het idee dat ze zó sterk nog nooit waren. Stap er maar eens in en laat je vooral verrassen door de verschillende wendingen die de nummers doorlopen én heb oog en oor voor de ontwikkelingen erin, voor de verschillende stemmen én voor wat er instrumentaal gebeurt. Het hele album is een progressief smörgåsbord van jewelste én waar de band in slaagt, is een brug te slaan tussen nummers die pakken en die muzikaal uitdagend zijn. En in opzet, uitvoering en productie is dit gewoonweg erg, erg mooi. 

Het album heeft veel te ontdekken, veel te genieten. En er is maar één manier om dat te doen én dat is het album luisterbeurten te geven. Zoals gezegd, ben je dit aan het lezen als liefhebber van de band, dan is het advies om niet eens de recensie af te lezen: je kunt zowat blind toeslaan. Misschien heb je dat ook al gedaan. Als dit voor jou de kennismaking met de band is, als jouw kop thee progressief en rockend is, misschien wel neigend naar AOR én als melodie van jou mag én als je samenzang niet schuwt, dan is dit hét moment om toe te slaan. Moon Safari heeft met deze tweede episode van de Himlabacken-reeks aan albums niets minder dan een schitterend album afgeleverd.