Met lounge wordt veelal een muziekstroming bedoeld, die ergens midden jaren ’90 populair begon te worden en het beste omschreven kon worden als Muziek die u niks doet terwijl u nog minder aan het doen bent. Lounge was vaak ook synoniem aan de ultieme niks-aan-de-hand-muzak. Muziek die vooral werd gedraaid in vrijwel identiek modern ontworpen etablissementen en waren de liefhebbers ervan veelal al even inhoudsloos en oninteressant waren als het geluidsbehang dat veelal op de achtergrond urenlang voortkabbelde. Voordat zo ergens rond 2006 de markt van verzamel-CD’s instortte verscheen de ene na de andere loungeverzamelaar, de een nog nietzeggender dan de ander en werd daarmee het genre totaal uitgehold.

Alhoewel lounge (of chillout of downtempo) meestal niet verder kwam dan een slome beat, wat inspiratieloos gepiel op keyboards en het vooral erg anoniem doorratelen, kent het genre toch enkele namen, die de boel nog enigszins overeind houden en waarachtig prima luisterbaar spul op hun naam hebben staan. Zoals de uit België afkomstige Jan van den Bergh, beter bekend als Monte La Rue. In de chillout/lounge iemand die er behoorlijk toe doet en aktief is als DJ en producer.

Onder eigen naam zijn twee albums verschenen, maar is Monte La Rue vooral bekend van diverse compilaties, waarvan de Lounge DeLuxe, De Republiek en de Latin de Luxe series de bekendste zijn. Inmiddels is Monte La Rue ongeveer 15 jaar in het chilloutniets actief en werd het dus tijd om eens wat te gaan terugblikken. En dat kan niet beter dan met het uitbrengen van een verzamelaar: Mood Mode, The Best of Monte La Rue.

Naast bekende nummers zijn op het album enkele nieuwe tracks te vinden, alsook niet eerder uitgebrachte remixen. En voor wie nog niets van Monte La Rue in huis heeft, is dit album representatief voor datgene dat de man in kwestie de afgelopen drie lustrums heeft uitgespookt. Tevens vormt deze CD een soort snelcursus Hoe raak ik wegwijs in de lounge / Lounge voor heel erge dummies.

De muziek die Monte La Rue voorbrengt behoort in elk geval in het beperkte idioom van de lounge/downtempo/chillout tot het beste dat te verkrijgen is. En ondanks dat er vooral niks moet gebeuren in chillout, weet MLR voldoende de aandacht erbij te houden met pakkende baslijntjes en innemende hooks en thema’s en dat allemaal in een onberispelijke produktie, die bovendien ook nog best wel als demomateriaal gebruikt kan worden om die ene dure CD-speler te kunnen slijten.

Op dit verzamelalbum komt duidelijk naar voor dat al dat negatieve dat toch om lounge heen hangt van de Bergh enigszins in de weg staat om een breder publiek te bereiken dan enkelal die Aperolnippende wannabees, die de strandtenten ’s zomers tot zo’n no-go area maken. Mood Mode kan te pas en te onpas en werkelijk óóóveral worden opgezet en zal vaak wellicht dezelfde reactie opleveren: Wie is dit en wat is dit voor lekkere muziek? En daarmee is meteen de kern van dit album aangegeven: het is prettige, onschuldig meer dan een uur voortdurende muzak maakt maar weinig het verschil uit tussen stilte en behanggeluidjes. De 17 klanktapijtjes (instrumentaal wisselt verstandig en tijdig af met vocaal) blijven vooral nooit écht hangen en is het tegelijkertijd toch niet vervelend als het gedraaid wordt. Voorwaar best wel een verdienste van Monte.

Monte La Rue heeft de afgelopen 15 jaar zijn sporen verdiend ruimschoots verdiend en deze verzamelaar laat onomwonden horen wat daar de reden voor is. Leuk voor in bed, bad en in de tuin. Maar ook voor onder het eten, de kerstboom en in de file. Overal dus inderdaad. En onder alle omstandigheden. Schenk nog maar een Aperol in, ober.