De beeldende voor zichzelf sprekende prachtig gekozen albumhoes van Blinkers geeft de verstikkende werking van Mnemotechnic overduidelijk weer. Neerbuigend gaat de traditionele muzikant onzichtbaar tenonder, door overwoekerende draden welke als elektronisch verbindingsstuk dienen. Een warboel aan aansluitingspunten, die hem als een afdankertje vastketenen. Het vertrouwen in een vredelievende muziekwereld wordt letterlijk en figuurlijk de mond gesnoerd. De industrial rockers uit het Franse Brest laten op hun derde album weer keihard van zich horen. De strategische ligging van hun broedplaats is in het oorlogsverleden zeer bepalend. Die militante houding is in de strakheid en het doeltreffende spel overduidelijk terug te horen.

Alsof het een Mission Impossible betreft zetten ze grove lijnen uit. Om te voorkomen dat men ze als de zoveelste nazaat van de industriële rockpioniers afserveert voegen ze er een flinke overdosis emocore en compromisloze avantgarde aan toe. Deze gemuteerde variant zinkt in de onoverzichtelijke brei van vermorzelende onvoorspelbare futloze uitspattingen weg. In een half uur tijd lukt het ze om alle vastigheid en structuur in hun muziek tot een nulpunt te elimineren. Uit deze leegte ontstaat weer zoveel moois doordat ze het als een ingenieur vakkundig opvullen.

Mnemotechnic zaagt er als een eindopdracht industriële vorming genadeloos op los. Alarmfase Een galmt hard door de speakers, achtervolgt door totaal stuk gespeeld gitaargeweld. De gekwelde ziel van de zanger wordt door drillende drums geperforeerd die deze aan een sterk staaltje noise onderwerpen. De grote jongenspraat krijgt de een na andere mechanische spierballenklap te incasseren. Met een laag gestemde bas en krassende spooky gitaarakkoorden gieten ze er een log sausje nu metal overheen. Gloeiend heet als metaal welke het kookpunt heeft bereikt. Stroperig verspreiden deze vernietigende klanken zich over Blinkers heen.

En ondanks dat het allemaal erg vet en destructief zijn werking uitoefent komt het nergens tot een indrukwekkende climax. Het lijkt allemaal zo simpel maar er komt veel meer bij kijken dan alleen maar loeihard imponeren. Wil je echt wat toevoegen dan horen daar tegendraadse breaks of andere interessante wendingen bij. Het ademt de sfeer van een slachtveld in het verkeer uit waar meerdere auto’s bij betrokken zijn. Hulpverleners worden door chaos overstemd waardoor deze niet valt te kanaliseren.

Thousands of Straws heeft met de overtuigende zang alles om zich hiervan te distantiëren, maar op het moment dat ze naar iets moois toewerken, trekken ze er abrupt de stekker uit. Een genot voor de nergens voor terugdeinzende ramptoerist. Met de songopbouw is weinig mis, alleen wordt het einde te vaak door een moersleutel dichtgedraaid. Blinkers is geen verkeerde plaat, en dient met volume voluit geserveerd te worden. Een zwaar op de maag liggend hoofdgerecht zonder een uitnodigend voorafje en licht verteerbaar toetje.