Unsound is alweer de vierde plaat van Mission of Burma sinds de terugkeer van de band in 2004. Routineus klinkt de groep gelukkig nergens. De reputatie van deze invloedrijke Amerikaanse postpunkers wordt met Unsound absoluut geen geweld aangedaan.

Mission of Burma had een wat arty en intellectueel imago. Dat deed niets af aan de wreedheid en de kracht van de muziek die het kwartet uit Boston rond 1981 produceerde. Het was punk maar de invloeden uit de psychedelica, free jazz, dada en no wave zorgen voor een uniek brouwsel. De jaren zeventig waren voorbij en alles lag open. Mission of Burma verwerkte al hun invloeden in de muziek en voegde daar nog tape loops aan toe. De band was net zo experimenteel als de pioniers uit Cleveland Pere Ubu en net zo scherp als het Engelse Gang of Four. Live ging Mission of Burma qua geluidsniveau vaak door het lint. En dat terwijl gitarist Roger Miller al geruime tijd last had van oorsuizingen. Met dank aan de progressieve college radio in Boston werkte de band zich vrij snel op om er in 1983 alweer mee te stoppen.

Op Unsound draait het als vanouds weer meer om de interactie tussen de instrumenten dan om de songs. Centraal staat de frictie, de brute vuurkracht. Een sterke dynamiek en een ongepolijst geluid. De schurende, rockende opener Dust Devil zet de toon. Verderop maken noise, wah wah en straffe ritmes de dienst uit op Fell –>H2O. Op What They Tell Me wordt trompet ingezet en dat werkt prima, eigenlijk is het niet meer dan logisch gezien het referentiekader van Mission of Burma. Afsluiter Opener roept herinneringen op aan de virtuoze punkrockers-op-leeftijd Nomeanso, een band die ongetwijfeld goed naar Mission of Burma heeft geluisterd dertig jaar geleden.

In de meer vocale nummers is Mission of Burma niet op zijn best. Het wat lompe Part The Sea heeft niet zoveel memorabels te bieden en ook bij Sectionals In Mourning is het wachten op overtuigende passages. Daar staat echter genoeg tegenover: Semi-Pseudo-Sort-Of Plan is een prachtige mix van psychedelische pop, drones en zware postpunk. Het is direct weer duidelijk: Mission of Burma is nog steeds een unieke band. This Is Hi-Fi kent een bijzonder creatieve vocale invulling: samples, fluisterzang en geschreeuw. De boog staat flink gespannen en ‘verlossing’ komt middels harde erupties. Zo horen we het graag van de heren. Ook Second Television is bepaald om over naar huis te schrijven. Die wat lichte, zweverige zang over een drukke, noisy basis is typisch Mission of Burma. De band heeft vervolgens nog een prachtig, melodieus slotakkoord in huis waarin dunne gitaarlijnen op fraaie wijze gezelschap krijgen van de vervaarlijke ritmetandem.

De hoogtepunten op Unsound blazen de paar mindere momenten met gemak weg. Wat overblijft is het besef dat er na PiL dit jaar nog een postpunklegende is die muzikaal ouderwets uithaalt: Mission of Burma.