Stornoway is het tweede album van Mimile, de band rond Emilie Blom, ex-bassiste van The Scene. Samen met Rob de Weerd, die wij nog kennen van Tröckener Kecks, Stephan van der Meijden en PP Everts brengt ze een album dat, hoewel het al eerder dit voorjaar uitkwam, nog best wat aandacht mag krijgen.

De titel van de plaat is ontleend aan een stadje op de Hebriden. Zo te zien voeren een aantal foto’s in het sfeerrijke cd-boekje ons ook naar die eilandengroep. De songs op Stornoway zijn divers en hier en daar bijzonder appetijtelijk. Opener Perfectly Wrong is ronduit verrassend, spot on. Een lekker staaltje gestileerde popmuziek met een heerlijk orgel en effectieve strijkers. Walter Becker en Donald Fagen hadden het niet veel beter kunnen doen. Ook het hierop volgende Boginya komt lekker binnen: zonnige, tijdloze en opgewekte indiepop met een pakkend gitaarriffje.

Blom is niet de krachtige vocaliste die een album lang kan heersen en muzikaal mag deze ervaren band best nog wel wat meer uitdelen. De lekkere groove van How Long Are You Going Away For had muzikaal nog wat zwaarder aangekleed en uitgevoerd mogen worden. En de prima, punky pop van Our City Was There zou in een krachtiger en ruiger vocaal jasje nóg beter overkomen.

Met You Win klinkt Mimile frivool en een tikje exotisch en funky terwijl op de titeltrack de band weer heel anders te werk gaat: een bevreemdende backdrop en een wat donkere ondertoon tegenover traditionelere folky elementen (inclusief viool en vioolcello). Hier komt ook het ‘eilandgevoel’ om de hoek. Aan afwisseling geen gebrek dus, laat dat maar aan deze ervaren muzikanten over. Een track als Trying Not To Fall lijkt in eerste instantie voorbij te glijden maar blijkt toch wel de nodige fijne passages en details te herbergen. Zo is Stornoway een album dat bij nadere beluistering meer en meer overtuigt.