Met de In the Game murder ballad album in wording legt Mick Flannery de vinger op de zere plek. Hoe lang ga je nog door om een relatie te redden voordat je elkaar fysiek te lijf gaat. Een heftige break up plaat, waar men niet meer om de voortgang van de liefde strijdt, maar waar het gevecht ziekelijke wendingen aanneemt. Het is maar goed dat Susan O’Neill zich van Goodtime Charlie distantieert, nog zo’n heftig relaas zou teveel van het goede zijn. Op Goodtime Charlie staat Mick Flannery er ook niet alleen voor, maar verdeelt hij de gastrollen onder de relatief onbekende Tianna Esperanza, de meer ingeburgerde Valerie June en de solo en bij Bonny Light Horseman aan de weg timmerende Anaïs Mitchell. Ook nu betreft het dus weer krachtige vrouwen al laat Mick Flannery zich ditmaal niet door het damesgeweld ondersneeuwen en overschreeuwen.

Mick Flannery is geen standaard folkzanger, geen standaard songsmid. Net als bij zijn ambacht als steenhouwer boetseert, schuurt en schaaft hij aan zijn nummers. Ondanks het stoere rockster uiterlijk blijft hij de lieveling binnen de Ierse folk scene, al rijkt zijn muzikale liefde veel verder en noemt en roemt hij een Kurt Cobain als een van zijn grote voorbeelden. Dat duistere destructieve randje is overduidelijk op In the Game hoorbaar, maar veel minder op Goodtime Charlie aanwezig. Neon Light maakt zich klaar voor het grote podium. Gedempt licht, net voor het optreden eventjes een klein stukje doodgaan. Die spanning blijft aanwezig, hoe zal de zaal reageren. En dan schuiven de gordijnen uit elkaar en sta je in de meest kwetsbare vorm zo puur mogelijk voor het publiek klaar om je optreden te beginnen. Neon Light heeft de Blues Brothers romantiek van een ceremoniemeester die voor zijn eigen parochie predikt. Een welgemeende gospel openbaring, met betrokken soulblazers, de aftrap van een bijzondere avond.

Het is duidelijk dat die ervarende live belevenis hier sterk op de voorgrond staat. Een hardwerkende artiest die wil entertainen, die zijn werk serieus neemt. Titelstuk Goodtime Charlie vecht voor het bestaansrecht van een muzikant, die het liefste zijn songs tussen de radio hits hoort. Het is allemaal zo eerlijk, zo waar. Uiteindelijk draait het daar om, al heeft de singer-songwriter zeker niet te klagen. In Ierland worden al zijn acht platen goud en ook Goodtime Charlie piekt vrijwel gelijk bovenaan op die toppositie. Na de twee bejubelende groot opgezette soulsongs duikt Mick Flannery met het sobere OKLA de diepte in. Het Beloofde Land geeft hem niet die voldoening. De Amerikaanse Droom sluit niet bij zijn nuchtere Ierse visie aan. De hemelse verstillende Push the Cart uitvoering benadrukt dit nogmaals. Droom je dromen, creëer luchtkastelen. Het is een haatliefde relatie, een afgebroken vriendschap. Het is geven en nemen, en in het geval van Mick Flannery iets teveel geven. Het geschepte beeld komt niet met de werkelijkheid overeen, de terugkeer naar huis is onvermijdelijk. Die eenzaamheid en het stille verlangen krijgt later ook nog een naam in het met kopstem gezongen Give Me Up.

Dat het Amerikaanse avontuur ook genoeg moois oplevert blijkt wel dat het country Oh Boy label genoeg interesse in de zanger toont en hem als eerste Europese artiest onderdak verleent. Het wederzijdse vertrouwen levert veertien schitterende prachtsongs op. Het stroeve sfeervolle Machine staat niet alleen voor de industriële vooruitgang, maar tevens voor het feit dat vernieuwing niet altijd voor bevrediging zorgt. Mick Flannery blijft dicht bij zichzelf, en haalt in dit nummer zelfs zijn vader aan. Hij verloochent zijn afkomst niet, de Morning Rain piano kroegsong verlangt heimelijk naar dat druilerige koude Ierse klimaat, winstherinneringen die niemand hem ontneemt. Mick Flannery is een verhalenverteller die net als een Bruce Springsteen zo dicht mogelijk bij de kern van het gewone volk blijft. Levert zijn zoektocht buiten de landsgrenzen deze inspiratie op, feit is wel dat een band als U2 daar in de Verenigde Staten ook zeer geprikkeld raakt en vervolgens hun beste werk produceert. Mick Flannery is geen U2, maar zo verkeerd is deze beredenering niet. Genoeg grote voorbeelden, maar nog steeds overtuigt hij met genoeg eigenheid. Die twijfel in zijn eigen kunnen blijft aanwezig, in het uptempo Someone to Tell It To bewandeld hij de pieken en dalen om uiteindelijk die top te behalen.

De hoogste tijd om de gastzangeressen te introduceren. Het spookachtige samen met Tianna Esperanza gezongen Old Friend sluit thematisch enigszins op de In the Game tracks aan. Het heeft dezelfde duistere onderliggende blues pijn, hetzelfde schemergebied, al praat Mick Flannery hier juist zijn gebreken goed en treft hem geen blaam. De The Fact zwaarte staat inderdaad bij de feiten stil en wordt met soulzangeres Valerie June gedeeld. Het trieste verslag waarbij de vroege dood van een verkeersslachtoffer centraal staat. De warme klaagzang van Mick Flannery wordt door de moederlijke gebroken Valerie June verbittering versterkt. Een kleine stem met een intens groot bereik. Minnesota verschijnt al eerder op de Mickmas Vol. 3 EP uit 2020, maar is te mooi om te laten liggen. Natuurlijk ademt het duet met Anaïs Mitchell dat kerstgevoel uit, al handelt de song vooral over familiebanden, hoop en dromen, vooral blijven dromen. Ook weer zo prachtig, maar net weer op een andere manier gevoelig en intens.

Mick Flannery pakt politieke boodschappen zo neutraal mogelijk in. Shalom roept tot vrede op. Zonder waardeoordeel, zonder schuld, zonder daders. Natuurlijk speelt geloof hierin een belangrijke rol. Een antioorlog song waarin kinderen ingezet worden om religieuze doelen te bereiken. Het luchtige Young is dan een verademing. Muziek maken is op passie gebaseerd. Muziek maken is vooruit kijken en nieuwe wegen bezichtigen en deze ook daadwerkelijk bezoeken. Young ontstaat op het kruispunt tussen herhalende hiphopbeats en verhalende folk, met een kanskaart richting de gospel. Het commerciële Young is duidelijk op het grotere publiek gericht, wat geeft het. Young is veel meer dan dat, het is een hongerige zoektocht van jonge adolescenten, naar het geloof, de zin van het leven, het nut van het bestaan. Het bluesy What They Say verantwoordt de schaduwkanten daarvan. De hoerenlopers en de gokkers, iedereen heeft een verhaal te vertellen, Mick Flannery is slechts een absorberende spons die deze bevindingen openbaart. Oordeel niet, beoordeel niet. Daarin ligt het onderliggende moraal van Goodtime Charlie.