Metallica leverde in haar eerste decennium fantastische albums af waardoor de band uitgroeide tot de grootste metalband ter wereld. Hoewel de albums van de band in het tweede en derde decennium kwalitatief steeds minder interessant werden, bleef hun positie als populairste band in het genre fier overeind. Door al dat succes waande Metallica zich too big to fail. Welnu, zoals Lehman Brothers (bank) en Arthur Andersen (accountancy) hebben geleerd, is niemand te groot om te vallen. Voor de release van Lulu was er de gebruikelijke hoogmoed van Ulrich, Hetfield en zelfs Hammett. De samenwerking met Lou Reed resulteerde echter in een dramatisch slecht album en werd terecht een kritische en commerciële flop.

De recensies waren zo vernietigend dat de reputatie van Metallica een enorme deuk opliep. De voor Metallica-begrippen ronduit blamerende verkoopcijfers zorgden voor commotie in het Metallica kamp en forse verliezen bij de platenmaatschappij. Hoewel een nieuw album pas voor 2013 was gepland, wilde de band, het management en het label niet dat de kritiek een heel jaar lang op metalforums en in de media bleef doorsijpelen. Men had dringend iets nodig om het negatieve tij te keren. Tijdens de vier fantastische 30th Anniversary concerten in San Francisco werd het restmateriaal van de Death Magnetic sessies enthousiast ontvangen. De reacties op YouTube en vanuit de fanclub waren eveneens positief zodat de band een kans rook om de kritiek een halt toe te roepen. Er kwam een iTunes release en nu ook een fysieke CD met daarop vier nummers die Death Magnetic niet haalden. De nummers zijn naar verluidt ruwe mixen, maar klinken geluidstechnisch een stuk beter dan Death Magnetic dat ernstig te leiden had van het onnodig opgeschroefde loudnessniveau.

Hate Train staat bol van stevige repetitieve riffs en herinnert qua compositie aan het betere materiaal op Load. Een boos klinkende Hetfield is goed op dreef als zanger. Hammett daarentegen levert een matige solo af. Op Just A Bullet Away horen we de NWOBHM invloeden waar de band nog steeds trots op is. Het nummer kent een goede break en is beter dan diverse nummers die Death Magnetic wel haalden. De reden waarom Hell And Back het niet haalde is duidelijk; dit beukende midtempo nummer ligt teveel in het verlengde van Cyanide. De uitschieter staat aan het eind en heet Rebel Of Babylon. Dit is veruit de beste compositie en beter als vrijwel alle nummers op Death Magnetic. De riffs en tempoversnellingen herinneren aan Metallica ten tijde van het And Justice For All album. Zo horen we de band graag.

Het is duidelijk dat Beyond Magnetic veel vaker beluisterd zal worden dan de rommel op Lulu. Toch hangen we de vlag nog niet uit want Metallica is nog steeds een band die dynamiek en subtiliteit ontbeert. Bij Kirk Hammett lijkt de inspiratie volledig op, niet eenmaal gooit hij er een vlammende solo uit. Wat dat betreft zullen Hetfield en Ulrich zich tijdens die Anniversary shows zich nog wel eens achter de oren hebben gekrabd over hun keuze om Mustaine er destijds uit te flikkeren. Daarnaast hebben de nummers op de EP een speelduur rond de zeven minuten en dat is eigenlijk te lang. Metallica lijdt al tijden aan het waanidee dat een langere speelduur beter is. Een kwaal waaraan bijvoorbeeld ook Exodus, Machine Head en Iron Maiden lijden. De band had de schaar in de nummers moeten zetten waardoor ze beter en krachtiger waren geweest. Ulrich heeft de media al laten weten dat de nummers op het volgende album gemiddeld een stuk korter zullen zijn. Wat dat betreft is Lulu goed geweest, de band gaat eindelijk eens luisteren naar de kritiek. Beyond Magnetic is geen rehabilitatie na het Lulu debacle, maar wel een stap in de goede richting.