Het blijft een feest om te constateren dat er artiesten en bands zijn die hun muziek brengen in hun moedertaal en juist ook daarmee luisteraars weten te bereiken en weten te raken. Dat geldt voor het Nederlands, dat geldt evenzeer voor de verschillende talen die ons land rijk is. Daarin herbergt zich een rijkdom aan kleurrijke uitingen die vaak in het Nederlands geen goede tegenhanger hebben en die juist daarom op oorspronkelijke wijze gebracht, gesproken of gezongen vaak meer emotie nog in zich dragen.

Het is daarvoor zeer zeker niet noodzakelijk om letterlijk alle woorden te kunnen verstaan. Je open stellen voor de emotie die je hoort, die je voelt en van daaruit die emotie proberen te begrijpen of de tekst proberen te doorgronden, dat vraagt misschien iets meer inspanning, je komt echter vaak al een heel eind met je open stellen voor de muziek en te luisteren naar de beleving van de artiesten of bands. En laat het helder zijn, muziek in die talen die ons land rijk is, dat is echt niet alleen maar feestmuziek.

Dit tweede album van Marlene Bakker is daar een uitstekend voorbeeld van. Ga ervoor zitten, ga luisteren, ga genieten. In twaalf nummers neemt Marlene ons mee in haar beleving. Twaalf nummers waarvoor het goed is de tijd te nemen, niet zappen, niet in een flits voorbij laten gaan, niet denken dat een enkele beluistering je de rust brengt om deze muziek binnen te laten komen. Laat bijvoorbeeld het al eerder gedeelde kleine en ingetogen Zolaank je oorgangen verwarmen, durf de tijd en de rust te nemen om stil te staan. Het is een nummer dat je zomaar kan raken. We denderen als mensen op deze wereld al zo ongekend door dat we voor ontroering, voor geraakt worden vaak al niet de tijd nemen, maar dit is een album waarvoor het goed is jezelf een moment van verstilling te gunnen. Laat je vervoeren door de openingsklanken van het titelnummer met het zeer fraaie blazersarrangement en blijf dan in de trein die je bent ingestapt.

Ontwikkeling. Groei in het leven, groei ook door je eigen dalen te zien, te erkennen en ervan te leren. Het leven daarna weer anders kunnen bekijken én nieuwe stappen, nieuwe avonturen aangaan. Als je dat als achtergrond bij de muziek ook nog eens neemt, komt die des te meer binnen. En opnieuw: maak jezelf niet wijs dat je door het niet verstaan de muziek van Marlene niet mooi kunt vinden. Duik er nou gewoon eens in, gun je dat. Met een uitstekende band achter zich, waarin medeschrijver, gitarist en producer Bernard Gepken, multi-instrumentalist Reyer Zwart, Nicky Hustinx op drums en toetsen van Ferry Lagendijk en Arjen de Bock en de warme koperklanken van Allard Robert en Jan Kooper heeft Marlene een album gemaakt dat in de zanglijnen én in de emotie die zij erin legt al ontiegelijk weet te raken én dan heb je nog de muziek te ontdekken. De balans tussen muziek en zang maakt het af, de productie is gewoonweg om door een ringetje te halen, zo mooi.

De stem van Marlene is mooi donker terwijl ze ook erg mooi de hoogte in kan gaan. Voor de een misschien wat tijd nodig om aan haar stem te wennen, voor de ander misschien meteen een schot in de roos; in de stroom van het album komt haar stem steeds meer binnen. Dat is ook wel een heel sterk punt van het album, hoe het in zijn opbouw klinkt, meanderend door de tijd, als een rivier door het Gronings landschap, misschien wel als wij allemaal in onze levens. Nummers aanwijzen die er uit springen, dat gaat niet gebeuren. Het is vooral aan jou, lezer en hopelijk luisteraar, om uit te vinden waar jij nou het meeste door geraakt wordt. Het heerlijke palet aan muziek dat Marlene hier brengt, is hoe dan ook zeer, zeer genieten. En wat jij eruit haalt, dat blijft, net als bij het leven, juist ook een kwestie van persoonlijke beleving. Oaventuren, een uitnodiging om te be-leven en daar het mooiste van te maken. Een nadrukkelijkere uitnodiging om te genieten van haar muziek kon Marlene niet hebben gemaakt. Dit is een heel mooi album geworden! Heel, heel mooi.