In the Gloaming is een album gevuld met onderzoekende, vrij geïmproviseerde, elektro-akoestische muziek. Basklarinet, elektronica, effecten en drums – veelal aritmisch – zijn de krachten die we hier aan het werk horen. De muzikanten in kwestie zijn allen door de wol geverfd: Lothar Ohlmeier studeerde klarinet en (in Amsterdam) basklarinet en saxofoon. Hij is een prominent lid van de Nederlandse impro-scene en heeft een flink verleden in de jazz en moderne klassieke muziek. Isambard Khroustaliov is verantwoordelijk voor de elektronica op dit album. Hij was onder meer actief in IRCAM, Parijs en STEIM, Amsterdam. Andere linken voeren naar Aphex Twin en Matthew Herbert. Drummer Rudi Fischerlehner tenslotte is actief in de jazz, postrock en experimentele muziek. Hij levert hiernaast ook muziek voor film en performances.

Het trio nam dit album op in Berlijn, op een enkele lentedag. De overgang van zonlicht, via schemer, naar de duisternis is iets wat het album volgens de muzikanten zeker in zich draagt, en niet alleen in de titel. Het trio speelde gewoon door toen het steeds donkerder werd in de studio; niemand stapte even opzij om het licht aan te doen. In the Gloaming staat dan ook voor vriendschap, volharding, vertrouwen en menselijkheid; dingen die soms dreigen onder te sneeuwen in het lawaai van de steeds digitalere wereld.

De muziek is open en vrij. Husks bestaat grotendeels uit kleine geluidjes, losse elementen. Uiteindelijk trekt de basklarinet de muziek vlot(ter) en volgen de andere instrumenten/apparaten. Leaf Silhouettes is op het eerste gehoor vergelijkbaar, al worden de unieke elementen bij herhaalde beluistering duidelijker. De vrije geluiden roepen de meest uiteenlopende associaties op, van cartoons tot free jazz.

Out to Dry kent een wat dramatischer, filmischer karakter, waarbij contemplatieve, impressionistische sferen gezelschap krijgen van uit het donker opduikende, elektronische ‘elementen’. Het open minimalisme van Violet Weeds is spannend en toch nog rijk aan detail. Licht industrieel achtergrond-gehamer kenmerkt End Zone. Drums en elektronica sluiten de track af met een botsend samenspel. Het afsluitende Pixel Head wordt gekleurd door white noise. Het lijkt een aarzelende trektocht door industriële landschappen. Indringend maar toch niet beklemmend.

Ohlmeier, Khroustaliov en Fischerlehner musiceren op In the Gloaming met een bewonderenswaardige beheersing. De opnamen van de plaat moeten een intense ervaring zijn geweest; oren, ogen en spieren maximaal gefocust en geconcentreerd, in een prikkelende trio-setting. Aan de andere kant mag gezegd worden dat de muziek regelmatig dermate vrij, minimaal en ondefinieerbaar is dat lang niet iedereen die de plaat hoort het zal kunnen opbrengen het album uit te zitten. De avant-gardistische geluiden op de plaat brengen bij vlagen vrije geesten als Frank Zappa en This Heat in herinnering. Maar net zo goed komen er, zoals gezegd, vleugen free jazz en (cartoon)filmmuziek voorbij. Voor de avontuurlijkere luisteraar biedt In the Gloaming in ieder geval voldoende interessante en uitdagende passages om zich aan te laven.