Eindelijk is het dan zover, vanaf deze week ligt het gloednieuwe album Tin Can Trust van Los Lobos in de schappen. Genoeg reden om jezelf of iemand anders een groot plezier te doen en deze schijf aan te schaffen! Ook al betekende een cover van La Bamba ooit de grote doorbraak voor Los Lobos, de band heeft zo ontzettend veel mooiers op zijn palmares staan. En met Tin Can Trust voegt de Tex-Mex band uit Los Angeles daar een nieuw hoogtepunt aan toe.

Al voor die megahit in 1987 had de band albums gemaakt die eigenlijk niet mogen ontbreken in de kast van de serieuze muziekliefhebber. Denk aan How Will The Wolf Survive (1984) en By The Light Of The Moon (1987). Vervolgens kwamen daar nog kneiters bij als The Neighborhood (1990), Kiko (1992) en The Town And The City (2006). Om er zo maar even wat te noemen.

En ja, Tin Can Trust kan nu dus ook in die rij. Ook hier horen we die typische mix van rock, country, blues en Mexicaanse invloeden. De schijf telt elf nummers (hadden er wel twintig mogen zijn) en al vanaf de eerste mineur van Burn It Down zijn de oren gespitst. Als dan de drums en bas invallen en het tempo gezet wordt, is de stopknop helemaal uit gedachten. Let ook op de prachtige backing vocals van Susan Tedeschi!

Als On Main Street inzet, komt net als bij de opener een woord in gedachten. Een woord, dat ook bij latere nummers zal komen bovendrijven: ‘sinister’. Door de lage riffs, de baspartijen, de mineuren… Maar het is hier wel onheilspellend op een manier die niet afschrikt, maar juist aantrekt. Natuurlijk ontbreken ook de Spaanstalige nummers niet, met Yo Canto en Mujer Ingrata telt het album er twee. Verder kun je ballads verwachten (zoals het waanzinnig prachtige All My Bridges Burning), maar over het algemeen ligt het tempo net iets hoger. Geen echte swingers, wel dus die meeslepende Los Lobos ritmes.

Je hebt hier te maken met echte oude rotten in het muziekvak, iets wat je trouwens op de foto in het cd-boekje al wel ziet. Toch, je hoort het vooral: het gitaarspel van David Hidalgo en Cesar Rosas gaat van goed tot grandioos, de sax en toetsen van Steve Berlin druipen als een heerlijke saus over het gerecht dat de band serveert. Het gerecht dat strak op het bord wordt gehouden door de ritmesectie van bassist Conrad Lozano en drummer Louie Perez.

Naast de individuele kwaliteiten is dat iets wat ook opvalt: de kracht van het collectief. Alle bandleden waren nauw betrokken bij de totstandkoming van de cd: samen waren ze de hele periode in de studio, samen hebben ze aan de nummers gewerkt, ieder lid heeft meegeschreven. En die meerwaarde hoor je dus gewoon.

Het thema van Tin Can Trust ligt in het verlengde van dat waarmee Los Lobos’ vorige albums ook vol staan: de situatie van de achtergestelde, meestal de migrant die moet knokken voor een beter bestaan. Deze keer is het wel ruimer genomen. Niet raar natuurlijk, als je je bedenkt dat in tijden van crises niet alleen de migrant moet vechten. Een situatie die bij de band leidt tot grote bezorgdheid, die prachtig is vertolkt.

Bandlid Steve Berlin zegt: “We’re blessed to have had this career and been doing this as long as we have. Every record feels like the first one, we’re starting from zero and trying to do the best we can… always trying to break new ground.” Dat gevoel van plezier en onbevangenheid, het spelen alsof het om je eerste werk gaat, dat hoor je terug. Maar dan wel met ervaring en kwaliteit! Het is onmogelijk om een ‘mooiste nummer’ te benoemen, het is één prachtig geheel.

Los Lobos… Een band die door één hit weliswaar al 23 jaar wereldberoemd is, maar toch nog steeds veel meer erkenning verdient. Onder meer voor opnieuw een kneiter van een album: Tin Can Trust.