Talkie Talkie, nou op wat aanstekelijke kreten en een paar zinnen na in Hi! komt er niet echt een waterval aan woorden voorbij. Instrumentale muziek als communicatiemiddel om voortbewegend indruk te maken. Muziek als communicatiemiddel om helemaal los te gaan. Muziek is passie, emotie, en misschien wel de meest duidelijke manier om je gevoel weer te geven. Alleen in het westen hebben wij dat niet goed begrepen, terwijl het in de Zuidelijke landen een onderdeel van rouw is, en zelfs bij een opruiende opstand maakt men gebruik van de kracht van klanken. Dat de leden van Los Bitchos uit alle windrichtingen van de wereld vandaan komen, valt zeer zeker in het voordeel uit.

Talkie Talkie overrompeld minder dan Let the Festivities Begin! en is stukken berekender. Die feministische punkattitude is wat naar de achtergrond verdwenen. Bij het enthousiaste debuut voegt Los Bitchos echt iets toe, daar heerste de hoera stemming om weer op te treden en de clubs onveilig te maken. Bij Talkie Talkie verschuift de aandacht nog meer naar de postpunk, en dan verslapt de concentratie, waardoor het net te vaak als achtergrondmuziek aanvoelt. Let the Festivities Begin! is een ritmisch swingend feestje met het opzwepende percussiewerk van Nic Crawshaw, die daar nog het tempo aangeeft. Agustina Ruiz gaat tegenwoordig los op het toetsenwerk en verruilt de keytar met regelmaat voor een ouderwetse keyboard.

Het geraffineerde zomerse Hi! mengt Oosterse psychedelica met een hoge dosis aan Italodisco en is de soundtrack van de vroegere zonovergoten dagen. Onbevangen, minder bewust van ultraviolette straling en de nadelige gevolgen daarvan. Broeierige stranden waar tot midden in de nacht gefeest wordt. Bij de Talkie Talkie, Charlie Charlie roes vallen de hypnotiserende riffs in herhaling, een gimmick die zich vervolgens doorzet en welke op het debuut minder sterk opvalt. Serra Petale laat haar gitaar sporadisch vlammen, het vuur van de eersteling is veelal gedoofd. Don’t Change bevestigd het al, verander nooit een winning mood. Toch is dat nou net een te zelfverzekerde houding die hier wat zorgeloos voorbij kabbelt. Nic Crawshaw doet haar best en pakt met haar exotische drumpartijen zeker haar momenten, al dreunt de kille synthesizersound daar hard doorheen.

Met de donkere Kiki, You Complete Me gangster ska verbreden ze hun werkveld en bezoeken ze het multiraciale geluid van de Londense achterstandswijken. Hier blijven ze dicht bij hun veelzijdige straat roots, waar kansloze jongeren alle middelen aangrijpen om zichzelf te vermaken. Misschien moet Los Bitchos niet succesvoller worden, want daar horen ze thuis, daar wonen de lotgenoten die amper rondkomen. Daar zijn ze eigen, en daar zijn ze eigendom van een groepering die verder bijna niks bezit. De vluchtigheid zit hem in de gejaagde postpunk uitspattingen, een warboel aan escapisme welke zich uiteindelijk van de realiteit loswringt.

Het goedkoop scorende Road is een flinke stap teug. Liftmuziek van een toestel welke vanwege een storing tot stilstand komt. Verveeld, tijdrovend, zonder enige vooruitgang. Wat is het een genot als uiteindelijk weer alles in beweging komt. 1K! is lui, met af en toe een vreugdeschreeuw. Een snelkookpanrecept waar de ingrediënten onvoldoende op smaak gebracht worden. Is mis de peper en specerijen, het is ook nog eens een zouteloos geheel. Ideaal voor de zorgvuldige fijnproever, die het zo natuurlijk mogelijk wil houden. Het vrolijke La Bomba discodeuntje revancheert zich, een klein vuurwerkbommetje welke twee minuten aan genot oplevert, maar wel eentje welke als een sisser dooft.

Het Open the Bunny, Wasting My Time niemendalletje is inderdaad tijdverspilling, en ook Josefine Jonsson stoort zich aan dit saaie intermezzo. Ze trekt de basgitaarsnaren strak streng aan en gooit een dosis aan vintage punk stoeigeweld over It’s About Time heen. Is dit een sollicitatie bij de hedendaagse postpunkgeweldenaars die wel van wat meer pit houden. De rest van het gezelschap zakt in een hoop lichtvoetige fushion gefröbel weg, en daar lijkt de muzikant zich van te distantiëren. Naughty Little Clove, de dames ontwaken, hier heerst vooral het mosterd na de maaltijd gevoel. Met deze swingende track gaan ze verder met waarmee ze zich met Let the Festivities Begin! op de kaart zetten; aanstekelijke popdeuntjes, al vervalt het nu weer in repeterende jamsessies.

Juist op het moment dat ze het tempo vertragen volgt de overtuiging. Het filmische Tango & Twirl herplaatst zich helemaal in de jaren tachtig, met bijna Simple Minds achtig keyboardpartijen. Heerlijk vroeger was alles beter spel. Met het feelgood surfwestern geluid van Let Me Cook You eindigen ze dit gezellige vrouwenonderonsje. Talkie Talkie is zeker sprankelend, maar dan wel zo sprankelend als een blikje cola welke net te lang in de zon heeft gelegen. De plaat begint veelbelovend met Hi! en bevestigt daar dat zang zeker iets toevoegt. Hopelijk maken ze daar in het vervolg meer gebruik van.