De voorgeschiedenis situeert zich in New Mexico, in het nationale park Gila Wilderness resideerde Ben Todd  een tijdje in een trailer. In een zelfgebouwd schuurtje werkt de gitarist zijn songs en fingerpicking uit op beproefde primitieve bluesakkoorden. De sobere repetitieruimte doopt hij, geïnspireerd door een song van Memphis Minnie om tot ‘Lonesome Shack’. Dat wordt uiteindelijk ook de naam van zijn trio dat hij in 2008 in Seattle opzet met percussionist Kristian Garrard ,die haalt er enkele jaren bassist Luke Bergman  met wie hij voordien de ritmesectie van Thousands vormde.

Vier jaar geleden werd na enkele epeetjes en in beperkte oplage verspreide cd’s het officiële debuut op Alive Natural Sound Records uitgebracht. More Primitieve herinnert met zijn tot de essentie gestripte rauwe blues aan de juke joints sound van de Mississippi Delta. Desert Dreams komt na een winters verblijf in Londen tot stand in Dandelion Studios in Seattle.

In On The One weerklinkt flessengerinkel op de achtergrond, rurale ritmische riffs slepen je nanaf de eerste noten mee. Met Past The Ditch wordt het tempo  even behoedzaam opgevoerd en in New Dream volgt de zang de gitaarlijnen. Een klaaglijk Lonely klinkt een beetje meer rockend maar de repetitieve ritmestructuur blijft intact.

Het ontheemde gevoel en de de heimwee naar de verre thuishaven speelt Todd  ongetwijfeld parten. Het met melodieus snarenwerk omringde Lonely illustreert dat op treffende wijze. “Sometimes the city Is a desert” snauwt Todd de luisteraar toe in de gelijknamige track. In Too Bad huist een gelijkaardige broeierige sfeer maar die leunt meer aan bij de woestijnblues sound uit Mali. Die zwoelere klankleur klinkt nog sterker door in No Way Back.

Het is die verstrengeling van de delta blues uit de Mississippi met meer exotische elementen, verwerkt in een rudimentaire bezwerende boogie beat waarmee Lonesome Shack zijn plaats opeist in het  hedendaagse rootssegment.