Tijdens de pandemiejaren lieten de bandleden van Loma elkaar tijdelijk los: Jonathan Meiburg (bekend van Shearwater en Okkervil River) belandde in Duitsland, Emily Cross trok richting Dorset en Dan Duszynski bleef in de thuisbasis Texas. In 2023 kwam de groep, die met haar eerste twee albums internationaal hoge ogen had gegooid, weer bijeen.

Deze derde langspeler voor Sub Pop – de band bracht daarnaast ook werk in eigen beheer uit – laat een wat robuuster, zwaarder geluid horen. Zonder dat het dromerige, het folky en het pastorale is verdwenen overigens. Drums en bas zitten op opener Please Come In stevig in de mix. De slepende zang van Cross contrasteert hier mooi mee. Het vuur komt van korte, vinnige gitaargolven.

Na de sterke opening houdt Loma de oren moeiteloos gespitst dankzij spannende, prikkelende songs, op een plaat die qua geluid en songkwaliteit mooi bijeen wordt gehouden. Arrhythmia is een raadselachtig, spannend nummer met een jachtig, soms rockabilly-achtig ritme op de achtergrond en vol intrigerende sferen, alsof je in een droomwereld door mistflarden jaagt. Het stemmige How It Starts trekt onverdroten voort en zwelt gaandeweg prachtig aan. A Steady Mind is een interessante track; hier produceert Loma een soort geestverruimende crossover richting ambient/techno-pop die de creativiteit van de band eens te meer bewijst.

Loma lardeert het album met veldopnamen, dit geeft de plaat extra sfeer en verdieping. Ook de klarinetpartijen zijn stijlvolle smaakmakers, zoals op het verrassende, lounge-achtige Pink Sky. Opvallend is dat de albumtitel How Will I Live Without a Body? via een AI-bijdrage van Laurie Anderson tot de band kwam. Anderson, nieuwsgierig en vooruitdenkend als altijd, is de afgelopen jaren in AI-poëzie gedoken. Jonathan Meiburg had haar een foto opgestuurd, en ze leverde hierop gebaseerde AI-teksten aan die door de band zijn gebruikt op deze plaat. Een interessant experiment, al is het gezien de reputatie van Meiburg als tekstschrijver niet nodig om daar een gewoonte van te maken.

De muziek van Loma is op een subtiele manier indringend en intrigerend. Unbraiding is moody folk, bedachtzaam en verfraaid met veldgeluiden. I Swallowed a Stone stapt omineus voort, vol onderhuidse spanning. Het lange Broken Doorbell is een plechtig, mystiek werk dat uiteindelijk door de Zuid-Engelse branding wordt opgenomen. Die indringende, oude, folky sferen brengt Loma ook richting het einde van de plaat. ‘There are lines / That never end / And from the day / That I could talk / I had to know / How will I live / Without a body?’ zingt Cross op het aangenaam golvende Affinity.

Loma houdt het niveau van de voorgaande platen vast op dit sfeerrijke en intrigerende album. Herkenbaar, maar zeker ook met een sterk eigen karakter.