Levent Yildirim is een kernfiguur binnen de Oosterse percussie. Na tien jaar stilte duikt er plots nieuw werk van hem op. Doholla Tarang (ritmische zinnen) is de opvolger van respectievelijk Dialog (2005) en Neverland (2007). De wonderlijke ritmiek is het kloppende hart van dit album, al is er veel meer dan dat alleen te horen.

Zo is er centrale spil en frontman Yildirim die als multi-instrumentalist aan de slag gaat met de meest exotisch klinkende instrumenten. De vintage doholla uiteraard (darbuka bas) die hier een centrale rol speelt, maar ook bhayan, bendir, udu, shakers en cymbalen komen er aan te pas. En alsof dat niet genoeg was, is er ook de inbreng van Vardan Hovassinian op duduk en producer/muzikant Emre Gültekin die de uctelli, tanbur en de ikli saz bespeelt. Te gekke namen natuurlijk voor al even bijzondere instrumenten.

Wat ons treft is de opmerkelijke virtuositeit en diversiteit die uit Dohollo Tarang spreekt. Yeldirim slaagt erin om de in oorsprong Egyptische dolholla, een in dit specifiek geval door de Egyptische Hasan Abdulmegid gemaakt percussieinstrument, op de voorgrond te plaatsen eerder dan een begeleidend zijrolletje zoals gebruikelijk is. Hoewel het percussieve en ritmische de spil vormt van het zaak, is er ruimschoots plaats voor begeleiding via andere instrumenten en sounds. In zekere zin is deze release een showcase voor de mogelijkheden inzake improvisatie en hoor je al dan niet gemanipuleerde drumpatronen. Zo gaan technische beheersing en emotionele zeggingskracht hand in hand.

Minstens zo bijzonder is de enorme spontaniteit. In sommige gevallen hoor je vage echo’s van tribale percussie waarbij je een imaginair brugje kan slaan naar de wereld van de dance en techno, al is het vooral de weergaloze beheersing van de instrumenten die dit instrumentale album kenmerkt. Fijn om te merken ook is het gegeven dat Yildirim & co variëren en de luisteraar zowel kortere songschetsen (Doholla Torang, Lo Ran,..) als uit de kluiten gewassen improvisaties (Choukou Iele, Le Reve Dans Un Reve,..) serveren. Dat alles maakt van Doholla Torang een heerlijk spontaan, speels (opener Ma Thil Da), en pretentieloos album.