Kris Kristofferson
Closer To The Bone
Tja, wat moet je nou schrijven over een muzikale mastodont als Kris Kristofferson? Of beter gezegd, over dit nieuwe album… Het leven van de man zelf mag tenslotte toch wel verondersteld worden als ‘minimaal enigszins bekend’? Nou vooruit, voor alle zekerheid toch maar even melden dat Kristofferson de man is van Me And Bobby McGee en Help Me Make It Through The Night, twee nummers die niet alleen hem zelf wereldberoemd maakten, maar ook andere muzikanten hielpen om door te dringen tot diep in de popencyclopedieën. Nou, díe Kris Kristofferson levert nu, 73 jaar oud, een juweel af!
Closer To The Bone is net als voorganger This Old Road uit 2006 geproduceerd door Don Was. En daarmee is zelfs een leuke tekstuele vergelijking te maken. Zong hij drie jaar geleden in Heart nog de zin: ‘Every song is sweeter, if you sing it from the heart’, nu zingt hij op de opener en albumtitel ‘Every thing is sweeter, closer to the bone’. Een nummer dat eigenlijk direct de toon voor de rest van het album zet: een donkere, doorleefde stem, beschouwende teksten en pure muziek.
Het nummer From Here To Forever is geschreven voor zijn kinderen, zo horen we hem zeggen voor hij begint te spelen. Wat we aan het nummer horen is hoeveel de beste man van hen houdt. Je vader zal zoiets voor je spelen, wauw… Dezelfde trots zal mevrouw Kristofferson voelen bij het volgende nummer, het prachtige en integer gespeelde Holy Woman, waarop een subtiele mandoline wordt afgewisseld door een wat duidelijker aanwezige mondharmonica. Die dan weer te horen is op het volgende nummer, Starlight And Stone en daar zijn beurt wordt afgewisseld door een subtiele slide guitar. Een prachtig nummer waarop het soms wel lijkt alsof Kristofferson zelf afscheid aan het nemen is. Wat het geheel alleen maar indringender maakt.
Zo lopen eigenlijk alle nummers mooi in elkaar over, van een ode aan zijn probleem’zus’ Sinead O’Connor naar het Hall Of Angels, een Streets Of Laredo ‘Cash-iaans’ nummer, met bijna vier minuten het langste nummer dat toch nog wel wat langer had mogen duren. Nog maar eens afspelen dan. In het wat sinistere Love Don’t Live Here Anymore komt opnieuw die lekkere slide guitar voorbij, net als een accordion. De keuze voor de instrumenten is perfect: ze voegen toe, zonder te nadrukkelijk aanwezig te zijn.
Kristofferson vervolt met opnieuw een ode, nu aan zijn vriend wijlen Johnnie Cash. Je kunt je afvragen of Cash het niet net zo had kunnen zingen voor Kristofferson, waren de rollen omgedraaid geweest. Overigens, nieuw is het nummer niet, tijdens een eerdere poging het te zingen met mede-Highwayman Willie Nelson, lukte het laatstgenoemde telkens niet om te zingen dat hij van Cash hield. En daarmee belandde het nummer maar op de plank, waar het nu gelukkig toch is afgehaald.
Op Tell Me One More Time komt de mooie samenzang weer duidelijk naar voren. Daar hoort ook nog een verhaal bij, te horen zijn namelijk drummer Jim Keltner en gitarist Stephen Bruton. Deze Bruton overleed op 9 mei van dit jaar aan longkanker, zestig jaren jong. Bruton had meegeschreven aan Closer To The Bone en Hall of Angels, maar belangrijker, was al veertig jaar één van Kristofferson’s meest dierbare vrienden. Het album is, niet vreemd, opgedragen aan Bruton.
Sluitstuk van de cd is met het eerste volledige nummer dat Kristofferson ooit zelf schreef, The Wonder en nee, zo lief als de titel klinkt is de tekst niet. Wel zo leuk!
In 1981 kwam het album To The Bone uit, nu zit hij er kennelijk nog closer op. Want nogmaals, het is echt levensbeschouwend te noemen. Niet alleen doordat Kristofferson zingt over de liefde en leven maar ook omdat hij angstig vaak lijkt te refereren aan zijn eigen einde. Nu is 73 misschien een nobele leeftijd maar toch, eerst graag nog meer van deze prachtalbums! Herkenbaar, maar toch net niet voorspelbaar. Het maakt deze cd tot een absolute aanrader. Kopen! Uit liefde voor muziek en uit respect voor dit icoon!