Begin vorig jaar kondigde Kris Kristofferson zijn afscheid aan, zijn finale concert vond een jaar eerder plaats in Florida, op het podium van The Sunrise Theatre in Fort Piece werd hij begeleid door The Strangers, uiteraard niet het gelijknamige kolderkwartet uit Antwerpen maar een voortreffelijk trio. Helaas heb ik de man nooit met band gezien, we beleefden, Kris Kristofferson, in 2007 in de AB waar hij in het zog van de release van This Old Road voorstelde op een subliem  soloconcert. Een jaar later keerde de nog vitale outlaw troubadour terug naar de Lage Landen met zijn akoestische gitaar als enige metgezel voor ondermeer een concert in de Antwerpse Arenberg. Even later kwam er met Closer To The Bone nog een voortreffelijk album uit van de meesterlijke singer-songwriter.

Even voordien kwam er een liveregistratie uit in de reeks Live from Austin Texas, begeleid door een fantastische band met  producer Billy Swan, Donnie Fritts, Stephen Bruton, Glen Clark en de onvolprezen ritmesectie met Sammy Creason en Tommy McClure bladerde Kristofferson  op 14 september 1981 uitgebreid door zijn oeuvre. De dag nadien trad het iconische muzikale gezelschap op in Gilley’s, de legendarische Honky Tonk in Pasadena voor het afsluitende concert van de tour.

Uit een rockende intro doemt de signature song Me and Bobby Mc Gee op, het epische Caseys Last Ride, de hilarische sing along You Show Me Yours’ and I’ll Show You Mine loopt  over in Stranger. Na het op mandolinetonen en harmonische  a-capellazang gedebiteerde Nobody Loves Anybody Aymore gaat het feest verder. Een puike selectie uit de beginperiode met  de verhalen van Darby’s Castle, The Pilgrim en de patetische loveballad opgeluisterd met vrouwengilletjes For The Good Times wordt grandioos afgesloten met Sunday Mornin’ Comin’ Down, het onnavolgbare morning after epos loopt naadloos over in een ander meesterlijke story The Silver Tongued Devil And I.

“It’s still the same old song”, zingt Kristofferson, zijn songwerk blijft ongenaakbaar, of het een intimistische troubadours avond of een wervelend concert met band betreft. Die memorabele septemberavond werd afgesloten met Loving Her Was Easier (Than Anything I’ll Ever Do) en een wauwelende preacherballade Why Me. Ruim veertig jaar na datum nog ‘easier’ om te beluisteren dan het gros van de hedendaagse releases, dat kan de kleinzoon van Koeien Franske hier volmondig beamen.