Sinds haar debuut in 1998 geldt Kim Lenz als de koningin van de rockabilly. Op Follow Me blijft ze opnieuw in het spoor van Janis Martin, Alis Lesley en Wanda Jackson – niet toevallig dames die alle drie tot de vrouwelijke Elvis zijn uitgeroepen, ver voordat Rolling Stone Lenz aan die bijnaam hielp. Kim beschikt in ieder geval over het vereiste majestueuze stemvolume en de duizelingwekkende toonladderacrobatiek van de pioniers. Net als haar voorbeelden van rond zestig jaar terug reutelt, hikt, kreunt en grauwt ze bovendien met intimiderende overgave, vaak binnen een enkele zin.

Uitgerekend haar beheersing van heel het hier noodzakelijk geachte repertoire aan vocaal effectbejag bepaalt de luisteraar bij de begrenzingen van de stijl die door Lenz mede in leven wordt gehouden. Het gaat om tienermuziek uit de late prehistorie van de pop, waarbij het technisch vertoon en de uitdagende podiumact van de zanger(es) samen met de vaart van de ritmesectie belangrijker zijn dan de diepgang. Lenz bewijst in het titelnummer dat artiesten van boven de dertig er zowaar mee op een weinig subtiele versiertoer kunnen. Daarnaast leent het genre zich zeker in haar geval prima voor het afreageren van rancune ten opzichte van foute mannen of valse concurrentes, maar het moordende tempo werkt op de lachspieren waar het wordt ingezet ter ondersteuning van smartelijk gepresenteerde onderwerpen, zoals het vriendje dat in Number One Reason de kuierlatten genomen heeft. Kim overtuigt haar gehoor nog minder als ze in Deejay de snelheid even matigt om de dood van een geliefde te bewenen. Zelfs wanneer Lenz niet in dolle haast voortjakkert, verdrinkt ze haar emoties namelijk in een dusdanig gespierde voordracht, dat haar verdriet niet eens door kan klinken. De enige tedere song, Right Here With Me, ontaardt prompt in gezemel.

Dit is de beste bezetting van The Jaguars in hun vijftienjarige platengeschiedenis. Het maakt de keuze van producer en legendarisch toetsenist Carl Sonny Leyland om zo strikt binnen het vertrouwde stramien te blijven des te raadselachtiger. Met Big Sandy’s gitarist Ashley Kingman in de gelederen lag een fijnzinniger en gevarieerder aanpak toch voor de hand? Of bevestigt Leylands benadering mijn vermoeden dat hij rekening diende te houden met het beperkte interpretatieve spectrum van de zangeres?

De echte liefhebber hoeft zich niets aan te trekken van bovenstaande kanttekeningen, want naar de maatstaven van klassieke rockabilly is dit zonder meer een solide schijf. Wie lekker los wil gaan op een recent, maar qua productie en opnametechniek aan de gouden jaren vijftig herinnerend product uit die hoek, komt bij Lenz opnieuw volledig aan zijn trekken.