Met haar zeventig jaar is Kim Gordon nog steeds een Kool Thing die haar Sonic Youth erfenis nergens misbruikt maar juist verbreedt. Op The Collective perfectioneert ze de aanwezige noisebreaks van voorganger No Home Record tot een duister broeierig geheel. Sterker nog, opener BYE BYE zou niet op het Massive Attack meesterwerk Mezzanine misstaan. Deze verrassend sterke tripgoth track benoemt op cut up wijze de voorbereidingen van een slopende tournee, je pakt de koffer in, zegt afspraken af en je gaat het regellijstje langs. Niks vergeten?

Dan mag de aftrap beginnen. BYE BYE is tevens het geheugensteuntje van beginnende dementie, post-it notities door het hele huis verspreid, op de koelkast, in de badkamer, de voorraadkast, een pijnlijke bewustwording. Je raakt de grip op de realiteit kwijt, waardoor surrealisme de nieuwe waarheid wordt. Het antwoord op het jeugdige Teenage Riot, een mature riot, het rebelse verzet tegen de ouderdom.

Kim Gordon heeft nog steeds dat manische oncontroleerbare in haar overdracht. Nu de jaren gaan tellen komen veranderingen vertraagd binnen. I Don’t Miss My Mind, er ontstaat een error in het hoofd nu alles niet meer zo vanzelfsprekend gaat. The Collective zorgt niet voor regelmaat in de chaos, maar geeft zich juist aan die structuurloze wanorde over. Dit is typisch Kim Gordon, in de gitaarnoise van Sonic Youth zorgt ze ook voor die hysterische zenuwinzinkingen uitspattingen en betovert ze de luisteraar met haar sensualiteit.

Die eigenschap bezit ze nog steeds, en ze maakt er verdomd goed gebruik van. Een wereld van industriële kille vervlakking, een wereld waar machines regeren, je likes controleren en je internetgegevens verzamelen en documenteren. Geen Daydream Nation, maar een voorgeprogrammeerde nachtmerrie. Je kan er simpelweg niet aan ontsnappen, Kim Gordon geeft zich aan deze ruis over en haalt er het beste uit.

Kim Gordon grijpt naar de befaamde Judgement Night Soundtrack terug, het onwaarschijnlijke huwelijk tussen bijna militante hiphop, industrial en eigenzinnige grungerock. Hier wordt in hun samenwerking met Cypress Hill de mellow I Love You Mary Jane cross-over tot in perfectie geherdefinieerd, een mooi uitgangspunt om verder uit te werken.

Met de hulp van producer Justin Raisen en het slim gebruik maken van de auto-tune in de Psychedelic Orgasm geestelijke bewustwording past het helemaal in het individuele heden. De hardheid zit hem in het afsluitende metaal op metaal van het onrustig naar evenwicht zoekende The Believers en de electric body gabberhouse van Dream Dollar.

Het verknipte The Candy House pakt het levensplezier terug, verslaafd aan drugs, verslaafd aan seks, verslaafd aan aandacht, je ego, kortom, Kim Gordon op haar best. Gelukkig verzet ze zich nog steeds tegen de scheve man-vrouw verhoudingen. De androgene complexiteit van I’m A Man benadrukt nogmaals die feministische inslag, maar geeft er een ondergeschikte I Wanna Be Your Dog twist aan. Kim Gordon als boegbeeld voor het sterke geslacht, ze kan het nog steeds.

Trophies, menselijke veroveringen in een afgesloten vitrinekast opgesteld. The Collective staat dus niet alleen voor dat eerder aangegeven geheugensteuntje, het staat tevens voor dat dierlijke instinct om je prooi minachtend te etaleren, de femme fatale op veroveringstocht.