Mag je jouw eigen vakmanschap uitbuiten? Een meesterwerk opnieuw inkleuren, verfijnen en zelfs andere elementen toevoegen. Natuurlijk mag dat, dit is het recht van de kunstenaar. Of het altijd een beter resultaat oplevert is de vraag. Eigenlijk is het niet eens zo moeilijk om het verschil tussen een song als This Is a Photograph en This Is a Photograph II aan te geven. Op de gelijknamige This Is A Photograph plaat is het een half vergaande oude sepia ansichtkaart van een intiem familieportret uit de zekere jaren zestig, voor iedereen toegankelijk. De More Photographs (A Continuum) versie is een roerige momentopname, een kleurrijke Polaroid foto die het flitsende seventies discotijdperk inluidt. Kevin Morby verruilt de veilige geborgenheid voor het grote onzekere avontuur.

Als de nacht invalt ontstaat er een andere duistere sfeer welke je in het daglicht niet kan vastleggen. De maan is een schaduwfiguur, terwijl de zon juist het licht versterkt. Kevin Morby speelt met de aanwezige factoren, buit deze uit en geeft ze de keerzijde van de ziel mee. Soms uitbundig, soms kwetsbaar klein, maar altijd ondertekent met zijn eigen persoonlijke signatuur. This Is a Photograph II bekijkt This Is a Photograph dus vanuit een andere invalshoek maar ook Bittersweet, Tennessee, Five Easy Pieces Revisited, Mickey Mantle’s Autograph en het uitgeklede A Song for Katie borduren op eerdere thema’s voort. Goedkoop scoren met een succesvolle formule? Absoluut, en dan ga je vanzelf de twee platen met elkaar vergelijken en kom je tot de conclusie dat This Is a Photograph over de hele linie genomen net een tikkeltje sterker uit de verf komt. Je klopt bij het ouderlijke huis aan en beseft verschrikt dat een andere eigenaar deze nu bewoont.

Is het zinvol om eindeloos aan tracks te blijven schaven, perfectie na te streven. In sommige gevallen wil dit zeker werken. Kijk maar naar het herziende werk van Taylor Swift. Bij folky singer-songwriter Kevin Morby heeft het tevens een positief effect, al ga je wel aan de oprechtheid twijfelen. Is hij niet tevreden met zijn eerdere versie van de songs, moeten ze net wat langer rijpen? Het blijven momentopnames, die live moeten groeien en vaak later ook een andere interpretatie krijgen. Als volwassene kijk je ook glimlachend op je jeugdzondes terug, de muziekbeleving verschilt hier amper van. Het deprimerende Going to Prom bladert door de jaarboeken van de middelbare school en poetst de oneffenheden weg om er een rooskleurige twist aan te geven. Je erft de trieste zekere blik van je moeder, haar kijk op de wereld, haar leven projecteren zich in jouw ogen. Haar fouten weerspiegelen zich in jouw bestaan, dezelfde valkuilen, dezelfde drempels.

De ijzersterke beeldende Triumph kettingsong verbindt de kleine winstmomenten, je accepteert de doorgedraaide wereld door deze voor jezelf leefbaar te maken. Vanuit de uitzichtloze zwaarte naar het verlossende licht toewerken. De dag neemt het estafettestokje van de nacht over om die eindsprint in te zetten. Americana verwelkomt de ijzige postpunk kilte. De sjokkende Bittersweet, TN country verdwijnt naar de achtergrond en maakt plaats voor die emotionele overdracht van Erin Rae, die in haar moederrol hiermee tevens de treurviool vervangt, al eist de slidegitaar tevens een stukje van die vrijgekomen ruimte op. Bittersweet, Tennessee is net wat warmer, Kevin Morby beseft maar al te goed dat zijn rol hierbij ondergeschikt aan zijn vrouwelijke evenbeeld is. Bittersweet, Tennessee is het eeuwige afscheid, maar tevens het eeuwige voortleven. Soms ligt de dood op de loer, soms slipt het bestaan door de gazen van het einde heen.

Het dierlijk grommende Lion Tamer, het fatale nightswimming experiment van de onsterfelijk ogende Jeff Buckley. De profetische romantische R.E.M. song krijgt een wrange bijsmaak. Kevin Morby onderneemt met scheurend huilend bluesgitaarwerk een gedurfde poging om die heldenstatus van Jeff Buckley te herstellen. Mooi hoe hij hier die eeuwige eenzame dolende ziel eert. Stop Before I Cry heeft nog een hoopvolle ochtendglans, de kale A Song for Katie bewerking laat je onzeker in de diepte van de duisternis achter. De impact van een knotsgekke in beweging zijnde herstellende wereld op een relatie die nu de nodige deuken oploopt. Zonder de strijkers voelt deze oud en moegestreden aan.

Takken van de familiestamboom sterven af. Five Easy Pieces staat bij het plotselinge moment stil dat Kevin Morby het leven zonder zijn vader moet oppakken. Five Easy Pieces Revisited is een meer verhalende terugblik op de bijzondere memorabele momenten uit het verleden. Door de aangepaste instrumentatie ruik je het grasveldje achter het ouderlijke huis, zie je de kleuren van de bloemenweide langs de weg naar school weer voor je. Het versterkt op positieve wijze het beeld van de achtergelaten jeugdjaren, meer sepia dan Polaroid. De verontrustende omslag vervaagt deze momenten tot er bijna niks tastbaars overblijft. De nostalgische Mickey Mantle’s Autograph verbittering haakt op dit bitterzoete verlies in. Ooit was zijn pa net als Jeff Buckley onoverwinnelijk, nu zijn het slechts verlichtende sterren aan het zichtbare hemelrijk.

De oorsprong van de blues ligt in het verkondigen van het levenslied, hoe passend kun je met Kingdom of Broken Hearts afsluiten. De puurheid van hartzeer, met gedempte gitaarakkoorden en een vet aangezette piano. Gekoesterde herinneringen neemt niemand je meer af, hoe pijnlijk treurig deze gedachtes ook zijn. Dan begrijp je opeens waarom Kevin Morby een voortzetting op This Is a Photograph opneemt. Die vorige plaat is pas de eerste trede van het rouwproces, More Photographs (A Continuum) is de waardige vervolgstap. Het helpt tevens zijn moeder en zus verder in het verwerken van het overlijden van een dierbare.