Herinner je nog die scènes uit de film  Road House, waar de stoïcijnse, blinde gitarist Jeff Healey stug doorspeelt in een onguur kroegje, waar uitsmijter Patrick Swayze de onrustige menigte hardhandig in bedwang houdt? KentuckyDareDevils klinkt als zo’n band, die eveneens in een ranzig cafeetje zich niets aantrekken van een onbeschoft luidruchtig,  gewelddadig en seksistisch publiek, terwijl de stoelen in het rondvliegen en bierflesjes tegen de muur kapot slaan. Behalve dan die zanger, die schreeuwt brutaal het publiek toe: is het een aanmoediging, een waarschuwing? Kom maar eens dichterbij, dan kom je er wel achter……..een gapende hoofdwond en een hersenschudding is het gevolg.

Ja, die zanger kan een keel opzetten en de gitaar en slide- vliegen je om de oren, Toch komt dat gevaar niet voort uit het feit dat de band zo agressief speelt. Nee, het is eerder de klamme blues sfeer die wordt opgeroepen: Zweterig en alles verschroeiend, met vleugjes stoner-rock om het af te maken. Met de bandnaam zijn tenslotte een aantal vreemde dingen aan de hand, want ten eerste staat Kentucky niet zozeer bekend om hun moerassige gebieden  en ten tweede is deze vuige bluesband afkomstig uit België en niet Amerika, zoals hun geluid deed vermoeden. Waar Kentucky wel bekend om staat? De Bourbon Whiskey natuurlijk en geloof me als ik zeg dat het nuttigen van een paar glaasjes dit album beduidend plezieriger maakt.

Lekker klamme, rauwe rockmuziek voor een snikhete zomeravond en een drankje teveel. Laat vandaag nou net zo’n dag zijn….of nee, verhip, de regen komt met bakken naar beneden. Welke dag is het vandaag???  Ah fuck, ik druk de PLAY-knop nog maar eens in en waar heb ik verdomme die halflege whiskyfles gelaten! Oh, hebbes….Rock on!