Dat de Amerikaanse R&B zangeres Kelela genoeg concurrentie heeft valt niet te betwisten. Dan moet je denken aan namen als Jorja Smith en Solange. Maar ze gaat vaak een stapje verder, door een flinke scheut electronic toe te voegen belandden we opeens in het vaarwater van Dawn Richard. Toch valt er wat bijzonders op te merken aan haar nieuwe werk, Raven. Bij het horen van een track als Happy Ending moeten we namelijk niet denken aan Amerika, maar juist de UK dance scene uit de late jaren ’90 en begin 2000. Als vervolgens blijkt dat ze Londen momenteel haar tweede thuis noemt, is de cirkel weer rond…

Zwoele R&B en soulinvloeden zijn op dit album niet helemaal verdwenen. Op opener Washed Away horen we ijzige synthesizers en dromerige vocalen. Vervolgens is op Let It Go de funk en soul niet ver weg. Ook de sensuele dreampop van Closure had zo op vorig album Take Me Apart kunnen staan, al verpesten de opdringerige raps van Rahrah Gabor helaas wel een beetje de mooie sfeer. Toch zijn het die typerend dromerige tracks wat het album ietwat saai doet aanvullen, mits in de verkeerde stemming. Toegeven, zo met het zonnetje erbij vandaag heb je daar als luisteraar al een stuk minder last van.

Ze moet het echter hebben van die andere invloed, de al aangehaalde UK sound. Deze is op zijn fijnst als de drum & bass en rave invloeden je kamer in knallen. Gelukkig is dat heel vaak, zoals duidelijk te horen op Happy Ending en Missed Call. Als de bassgerichte electronic een stapje trager gaat is ook de triphop niet ver weg. Jungle breaks en UK Garage synths komen ook voorbij. Kortom een heerlijk nostalgisch geluid in een nieuw jasje. Dat nieuwe jasje zit hem dan vooral in haar vocalen, die soms net wat te ijzig zijn. Te koud. Kelela is een fijn zwoele zangeres, maar het zou allemaal wat emotioneler mogen, zweteriger ook. Toch past het prima in het totaalgeluid en valt er niet specifiek iets op aan te merken.

Blijft er een album over dat vooral valt te beoordelen naar de stemming van de dag. Zo in het zonnetje, tijdens de grote schoonmaak van je huis vooral lekker energiek en bas gedreven. Met een uur is de speelduur wel wat lang, maar er wordt voldoende variatie geboden om de spanningsboog vast te houden. In een sombere herfst- of winterdag zal dit album minder goed vallen. Daarvoor is het misschien ietsje te statisch en koud. Maar die UK invloeden hè……..heerlijk!