We kennen Kele Okereke niet alleen als frontman van Bloc Party. Met Trick levert hij zijn tweede soloalbum af. Er kan nog lekkerder op gedanst worden dan op The Boxer uit 2010, toen de uit Liverpool afkomstige Brit voor het eerst op eigen benen stond.

Okereke heeft een vrij karakteristiek, soulvol stemgeluid, waarmee hij Bloc Party al van een extra stuk identiteit voorzag. Dat het ook zo goed matcht met dancebeats horen we nu dus voor de tweede keer op een album, hoewel Bloc Party eerder al experimenteerde met dance en platen van de band geremixt zijn.

Waar we op The Boxer nog stijlen als two-step en zelfs italohouse tegenkwamen, en er een bepaalde ruigheid aan de songs werd meegegeven, kiest Kele nu voor een wat geliktere sound, zonder een knieval te maken voor de commercie. Nummers die zomaar eens de top veertig in kunnen schieten, staan er niet op.

Zo behoudt hij zijn indierandje, hoewel Trick duidelijk een toegankelijker plaat is geworden. Tekstueel doet Kele ook niet al te moeilijk.

‘Stay the night, stay the hole night’, smeekt hij zijn lief in Stay The Night. Het is het rustigste nummer op een plaat die je track na track onwillekeurig richting dansvloer lokt.

Clubhouse, deep house, elektronische r ’n b en soul liggen aan de basis van de songs op Trick, die stuk voor stuk hoger scoren dan een 7. Sommige nummers zijn zelfs onweerstaanbaar, zoals opener First Impressions. ‘There’s a good thing going on. I can’t fight, it’s just too strong. I’ve been waiting oh so long’, zingt Kele in duet met de bloedmooie singer-songwriter Yasmin Shahmir, die ook nog eens over een geweldige stem beschikt. Wulps klinkt ze, uitdagend bovendien en ze verdringt Kele in de song onwillekeurig naar de achtergrond.

Zo staan er meer sublieme dancenummers op Trick, zoals Doubt. Tekstueel weer niet van al te hoog niveau, maar een kniesoor die daarom maalt, want probeer maar eens stil te zitten tijdens de dancetrack, die het begin jaren 90 ook heel goed zou hebben gedaan in de hoofdstedelijke RoXY.

Of in de iT, waar prijsnummer Like We Used To, ongetwijfeld voor het nodige spektakel zou hebben gezorgd op de dansvloer.

Het lijkt alsof Kele, die pas op latere leeftijd uit de kast kwam, definitief alle schroom van zich af heeft gegooid en met deze plaat, die het ook in de gayscene erg goed gaat doen, een soort statement afgeeft; dit ben ik en deze muziek heb ik eigenlijk altijd al willen maken.

Hij zit duidelijk beter in zijn vel dan ooit tevoren en dat horen we terug. Chapeau.