Saxofonist Kamasi Washington is al enige tijd een man van enige statuur en heeft in relatief korte tijd al behoorlijk wat bereikt, maar waar desalniettemin nog voldoende ruimte en verwachting is om nog met dat ene meesterwerk op de proppen te komen, dat dan vervolgens jaren later een masterpiece blijkt te zijn. En misschien is The Epic wel zo’n werkstuk. Bekend van onder andere zijn partijtjes die hij blies op Kendrick Lamar’s To Pimp A Butterfly en een tour met Snoop Dogg is hij een des te opmerkelijk figuur die jazz kan verbinden en openstellen met nieuwe doelgroepen.

Washington haalt met The Epic groots uit: een ruim bemeten speelduur, veel muzikanten, heel veel composities en talrijke invloeden en stijlen. The Epic is dan ook geen album dat ‘even’ beluisterd kan worden, daarvoor gebeurt er veel te veel en wordt er teveel van de diepgang gemist. Bovendien zitten tussen de eerste en de laatste noot maar liefst 172 minuten en binnen die tijd passeren weliswaar maar 17 stukken de revue, maar ook daarin is de variatie groot: het kortste nummer klokt 6 min 30, terwijl acht tracks de 10 minuten grens overschrijden. Washington vraagt dus nogal wat uithoudingsvermogen van de luisteraar, maar die inspanning wordt ruimschoots beloond met waanzinnig mooie en virtuoze muziek.

Primair en ook hoorbaar beïnvloedt door grootmeesters als John Coltrane en Ornette Coleman blaast Washington zich een weg in het qua opbouw spannende en intense openingsnummer Change Of The Guard. En al snel wordt duidelijk dat alhoewel er op eredivisie niveau wordt gemusiceerd het nergens ontaardt in te veel solo’s en andere egotripperij die het geheel onnodig last beluisterbaar maken. Het is geen laidback smooth jazz, maar voor getrainde oren valt er veel te beleven op The Epic.

Zoals in Askim, waar het 20-koppig koor, strijkers en de immer op hol geslagen saxofoon van Washington een zinderende combinatie vormen, waar de vonken vanaf spatten. Het zijn deze combinaties die The Epic tot een mooi vormgegeven verhaal vormen. Ook niet gek, want naast het koor zijn er een 32 man sterk orkest en ook nog in de normale backing is er van alles 2: 2 bassisten, 2 toetsenisten en 2 drummers. Een hele batterij mensen die in de bijna drie uur dat The Epic duurt voorbij komen en elkaar nergens onder de voeten lopen. Integendeel: ondanks de macht van de grote getallen is er opvallend veel lucht en ruimte te vinden.

En zo kan er nog wel even worden doorgegaan met het beschrijven van wat er allemaal op The Epic gebeurt, maar het beste is om gewoon een dagdeel vrij te maken, een fles wijn open te trekken, een gemakkelijke stoel neer te zetten en alles wat nodig is om optimale omstandigheden te creëren om vervolgens ongestoord en in één luistersessie de volle aandacht te geven aan datgene dat via de speakers wordt gecommuniceerd naar de luisteraar. En dat is niet gering.

The Epic is groots, imposant, maar ook indrukwekkend: omdat het een praktisch compromisloos album is, waarin Kamasi Washington de volledige ruimte, tijd en mogelijkheden benut om te etaleren wat hij en zijn companen allemaal in huis hebben. Het leidt in elk geval tot een machtig en massief opus dat weliswaar pas na enkele draaibeurten de geheimen prijsgeeft en de luisteraar niet zal loslaten. Vreemd is dat ook niet, want drie uur intensieve muziek maken, maar ook luisteren vergt de nodige inspanning. Maar daar komt heel veel moois voor terug. The Epic is een meesterwerk. Nu al.