Dwight Trible
Mothership
Thuisbasis Los Angeles en de rijke jazzscene aldaar vormen de basis van Mothership, het nieuwe album van jazz-zanger Dwight Trible. Het is tegelijk het logische als geweldige vervolg op zijn (terecht) volop geprezen album Inspirations dat Trible twee jaar geleden met Manchester trompettist Matthew Halsall en diens Gondwana Orchestra uitbracht.
Dat Dwight een intense jazz-zanger met een groot soulhart is, bewees Inspirations weer eens optimaal. Het was een bloedmooi album in de perfecte muzikale omgeving tot stand gekomen en met een gloedvolle sound. Halsall & The Gondwana Orchestra gaven Trible exact de juiste spirituele basis om vocaal steeds volledig emotievol raak te schieten. Inspirations was daarmee een van de jazzhoogtepunten van dat jaar. Niet verrassend dat het album heel hoog in onze jaarlijst terecht kwam.
Het concert dat ze in februari van 2018 gezamenlijk in het Brusselse Flagey gaven was al net zo indrukwekkend. Met terugwerkende kracht, juist omdat Trible, Halsall & The Gondwana Orchestra destijds maar een korte Europese tour deden en daarna nooit meer samen hebben opgetreden, ook een absoluut legendarische avond.
Twee jaar na Inspirations laat Mothership Trible wederom in grootse vorm horen. Hij is een zanger die elke compositie moeiteloos naar zich toetrekt. Hoe indrukwekkend de band met Mark de Clive-Low (toetsen), John B Williams (contrabas), Ramses Rodriquez (drums), Kamasi Washington (sax), Maia (harp), Miquel Atwood Ferguson (viool), Derf Reklaw en Carlos Nino (percussie) ook is.
Trible koos voor het album een twaalftal slim gekozen songs (waarvan de kortste net onder de vijf minuten tikt en de langste tegen de acht minuten klokt) waarin de kracht en emoties in zijn stem optimaal naar voren komen. Met een mooi lang gerekte titeltrack als albumopener en naast Trible een lekker op diens stem inspelende Washington opent zich een album dat tot de mooiste van het jaar gerekend mag worden. Ik weet wel zeker dat helemaal niemand hier vocaal overheen gaat. De emotionele kracht van zijn zang is gewoonweg te groot.
Luister toch eens naar prachtballads als Mother of Song For My Mother of juist krachtiger songs als Brother Where Are You? of Standing In The Need Of Prayer. Of zo’n prachtsong als It’s All About Love. Ze worden allemaal zo weergaloos intens en hartbrekend mooi gezongen dat je wederom niet anders als helemaal verliefd op zijn stem wordt.
Het is ook de muzikale diversiteit die Mothership zo bijzonder goed maakt. Trible durft met zijn band net zo hard dwars erop en erover te gaan in Tomorrow Never Knows van The Beatles als diep de blues- en gospelhoek in te duiken met het weergaloze Thank You Master. Tjonge, wat pakt hij die Donny Hathaway song (afkomstig van diens album Everything is Everything) bij de kladden zeg. Je moet het maar durven. Een prachtrol is ook weggelegd voor Mark de Clive-Lowe die met zijn pianospel (en orgel in de achtergrond) de perfecte lijnen uitzet.
Met Desert Fairy Princess duikt Trible dan weer net zo gemakkelijk de spiritual jazz in om met heerlijke bluesy Walkin’ To Paradise weer een vreugde veroorzakende levendigheid te openbaren. En oh! wat zingt hij die song toch ook weer machtig mooi. Ook These Things You Are To Me en de wonderschone albumafsluiter Some Other Time zijn ronduit geweldig.
Trible is in absolute bloedvorm op Mothership. Anderzijds maar weer eens bewijzend dat hij de grootste jazz-zanger is die er momenteel rondloopt. Er is gewoonweg niemand die zijn hart zo opengooit, zijn hele hebben en houden in de strijd gooit om alle emoties uit zich te gooien. Het levert elke keer weer groots muzikaal vuurwerk op waarmee hij net zo hard ontroert als grote indruk maakt. Met teksten die zijn liefde voor het leven, zijn moeder, God, de mensen om hem heen gloedvol bezingen. Zoveel passie in je zingen stoppen zijn we gewoon niet meer gewend. Met zijn jazz-vrienden uit Los Angeles is er na Inspirations wederom een zeer bijzonder album tot stand gekomen. Een album waarmee Dwight Trible wederom jazzgeschiedenis schrijf.