We hebben in Nederland tal van bands, muzikanten, singer-songwriters die misschien niet bij de grote massa bekend zijn, die misschien niet een megapodium meerdere keren achter elkaar uitverkopen, die niet en masse de streaming diensten platleggen terwijl ze tegelijkertijd muziek maken waar eenvoudigweg de schoonheid van afdruipt. Het moet gezegd worden, het is Noord-Brabant dat de eer heeft de wieg te zijn geweest voor in elk geval een aantal van hen. Eerder al stonden we stil bij het prachtige Nieuwe Dromen van Alex Roeka, nu gaat onze aandacht uit naar het al net zo mooi vormgegeven Kouwe Kermis van JW Roy.

Hij heeft zijn sporen al ruimschoots verdiend. Albums als Dry Goods And Groceries, A Room Full Of Strangers, of zijn medewerking aan de Sint Willebrord Sessies, aan  Lance The Rock Opera zijn slechts voorbeelden van wat inmiddels al een aardig omvangrijk muzikaal oeuvre is geworden. En op die laatste twee werkte hij samen met de al eerder genoemde Alex, allebei verzot op de fietsen met dunne bandjes, allebei hun medewerking verlenend aan die twee wielerklassiekers van albums. En dan vangen we daarin nog niet eens zijn eerdere Brabantse albums. Taal, zo lijkt het, is slechts een voertuig voor de emotie die JW met zijn muziek wil overbrengen. Uiteindelijk is het dat wat hij steeds treffend weet neer te zetten, ongeacht de taal waarin hij zingt. Alhoewel? De beleving van je moederstaal, voor JW het Brabants, is misschien wel het meest persoonlijke waarin je kunt zingen. Dat is de taal waarin je opgroeide, waarin je de basis legde voor wie je nu bent. En wat je hoort in dit album, is ook het teruggaan in de tijd. Terug naar de tijd van de jaren Zeventig waarin het Brabants dus ook de voertaal was voor JW.

Die tocht terug in de tijd is juist het thema van het album, terug naar de tijd waarin ruimte in en om Knegsel, het dorp waarin JW opgroeide, zo vanzelfsprekend was. Het idee om op deze manier het album in te vullen, met verhalen van en over toen, met foto’s van vroeger, dat is al iets dat zeer aanspreekt en dat al een erg oorspronkelijk uitgangspunt vormt. Als je de muziek van JW kent, dan weet je dat zijn karakteristieke, warme stem al voldoende basis is om bij wijze van spreken de gouden gids te zingen én het dan nog mooi te laten klinken. Hier, op het album gaat het dus om meer dan de gouden gids, laat dat duidelijk zijn. Acht verhalen, van foto’s voorzien én in een werkelijk prachtig boekwerk opgenomen horen bij eveneens acht liedjes.

Zorgvuldig en bijzonder smaakvol gearrangeerd en met een hoofdrol voor JW en zijn maatje van oudsher, Ruud van den Boogaard. Ja, er zijn gastmuzikanten in de vorm van Bertus Borgers die zingt en saxofoon speelt in De Negende Zaligheid, Fleur zingt mee in Kom Maar Bij Mij terwijl Sarah Neutkens in dat nummer piano speelt. In Mientje van den Boogaard zingt René van Mierlo mee en verder speelt Mirthe de Jonge cello, Hein Offermans contrabas, is Gabriël Peeters niet alleen verantwoordelijk voor opnames, mix en productie maar speelt ook drums, percussie en orgel en hij zingt mee. Roel Spanjers speelt Hammond en accordeon. Acht liedjes om in het verleden van JW te kijken, erin op te gaan én er vooral van te genieten. Geen nummers die hemelbestormend bombastisch zijn, maar juist excelleren in hun kleinheid. Dat begint bij het heerlijke Laat Het Leven Maar Zweven dat als vertrekpunt de fascinatie van JW neemt voor de zweefmolen, maar dat tegelijkertijd een relativering is van het leven en dat ons misschien ook wel oproept om vooral in het hier en nu te zijn.

Nog Niet Jarig is relatiedrama in een heerlijke americana-setting. Heerlijk luisteren, dit pareltje dat JW schreef samen met Guus Meeuwis met wie hij nu ook al geruime tijd samen werkt. Prachtig zoals het eindigt “Soms dan botst het, maar meestal komt het wel goed.” Mooi samenspel van de akoestische gitaren en heerlijke samenzang ook, tot dan net aan die laatste zin die JW voor eigen rekening neemt. Café Wilhelmina, je moet het verhaal gewoon erbij lezen en als je je dan bedenkt dat dit het nummer het resultante is van de herinneringen van JW, vervat in dat verhaal, dan voel je je gewoon uitgenodigd om ook een keer op een zondag naar café Wilhelmina toe te gaan, in afwachting van live muziek, liefst van JW.

Verloren Zoon is na eerder al Big Chief op A Room Full Of Strangers een ode aan JW’s vader. Het is een nummer dat je zomaar heel herkenbaar kunt vinden als je het overlijden van je vader hebt meegemaakt. Het kwam tot JW, alsof het zo moest zijn, het raakte, ontroerde en gaf tegelijk ook warme herinneringen. Dat was precies de ervaring die het nummer bij ondergetekende ook losmaakte. Eenvoudigweg erg mooi. Brok in de keel-mooi. Dat.

En dan zijn we nog maar halverwege het album. En verdorie, wat volgt dan nog een pracht aan muziek. Het mooie, met chansoninfusie doordrenkte Kom Maar Bij Mij dat zich heerlijk op het album nestelt en waar de samenzang met Fleur een geweldige trouvaille is. Zeker wel. JW trekt de registers open, net als hij dat ook even deed in het eerdere nummer en verdorie het werkt. De ruimte uit de jaren Zeventig, hoe dorpen toen ook hier waren. Tijd die alleen maar tijd is. Niet iets waar je je druk om moet maken. Laat de foto’s op je inwerken, lees de verhalen. Luister, geniet van de muziek.

En dat is het ook devies voor het fraaie De Negende Zaligheid waar Bertus Borgers acte de présence geeft. Zeker wel. Ook al zo’n fijne man uit Brabant, Vessem om precies te zijn, juist de plek waar ook dit album werd opgenomen in de Beerze Brouwerij. De twee stemmen klinken goed samen en hoe mooi is ook de sax van  Bertus!

Het album is gewoonweg een prachtige verzameling liedjes van JW Roy. Vooraf bedacht dat het acht nummers moesten zijn, echt geen twaalf, want dat zou veel te lang zijn. Zo vond hij zelf. Het is bijzonder om met JW terug in de tijd te stappen, terug te kijken naar foto’s van vroeger en foto’s die gevoelens oproepen die vergelijkbaar zijn met de beleving van destijds, verjaardagen en hoe die gevierd werden, de ruimte van dorpen. Mooie herinneringen aan mensen door de tijd, mooie herinneringen aan mensen uit de tijd. Dit is een album dat weliswaar als naam Kouwe Kermis draagt, maar het is verre van dat. Het is een prachtig luister-, kijk- en bladerboek, het is een reeks geworden bij Omroep Brabant en het gevoel dat je bij dat alles krijgt, is vooral de warmte van het delen, fijne nostalgie getoonzet in mooie muziek en met hartstocht gezongen. Ga die televisiereeks vooral ook kijken als het album je aanspreekt: het geeft iets extra’s aan de beleving van Kouwe Kermis. Het is een mooi gegeven, even als observatie. Zowel Alex Roeka als JW gaan met hun beider albums terug naar hun wortels, doen beiden dat waar ze goed in zijn en maken allebei een keigaaf album. Ook voor JW geldt het: het is niet anders, Kouwe Kermis is alles behalve dat, het is gewoonweg een erg mooi album geworden. Zeker, het had nog wel wat langer mogen duren, zo fraai is het. Maar dat doet niets af aan hoe mooi de liedjes zijn die er op staan. Prachtplaat.