Er is maar één Alex Roeka. De chroniqueur, par excellence, van het leven dat niet enkel voorspoedig verloopt, maar juist het leven dat krast, groeft, brengt ons niet zomaar een nieuw album, nee, hij verblijdt zijn liefhebbers met een dubbelalbum. Als Alex een album Nieuwe Dromen noemt, dan doet dat je denken. Nieuwe Dromen, dat klinkt buitensporig vrolijk. En dat voor de man die ons juist steeds de donkere kant van alles weet te laten zien, weet te bezingen. Nee, zijn muziek is verre van deprimerend, dat is echt geen gedachte die bij zijn muziek opkomt, maar het onafwendbare noodlot is nooit ver weg. Nieuwe Dromen, moeten dat dan geen nachtmerries zijn? Maar nee, dat is dan ook weer niet van toepassing. Eerst maar eens de muziek induiken, luisteren naar Alex, de boodschappen uit de teksten proberen te destilleren.

Maak Me Wakker loopt niet over van gelukzaligheid. Een mooie opener voor het album, maar het noodlot meldt zich al nadrukkelijk: “We gaan de heksen van het lot bespringen, al is dat tegen beter weten in.”, “Hoe moet ik hier nog aan ontkomen?” en “Zeg me dat die warme gloed weer terugkomt, ook als dat helemaal niet zo is.” Wakker worden in deze omstandigheden, het klinkt niet als het meest aanlokkelijke perspectief, maar de notie het lot te moeten ondergaan, luisterend naar de ontnuchterende teksten van Alex, dat maakt veel goed.

Lach In Lege Dagen danst op een vrolijke melodie en koppelt de zang van Alex aan die van Stéphanie Struijk. Die samenzang, het past gewoon prima ook. De klank licht exotisch, zeker ook de zang van Stéphanie hier, uiterst dansbaar. En dan het mooie van dit album, zoveel afwisseling, want we raken nu weer het duister in Dora’s Lied. De bespiegelingen over de liefde voor een chaoot die helemaal naar de verdommenis dreigt te gaan. Een doorkijkje naar intens drama met een hoofdrol bezongen voor een dichter in verval. Een prachtig lied van de hand van Alex, zoals ook hij ze alleen maar kan maken.

En dat geeft meteen aan hoe hoog de lat van deze dubbelaar ligt. Dat hoor je ook meteen in Het Laatste Uur; niet alleen een fraaie melodie, maar ook mooi gezongen door Alex die er net weer andere accenten in legt dan in de eerdere nummers. En dat is een van de troeven van Alex: hij weet veel gevoel in zijn muziek te leggen en kan met minieme wijzigingen in zijn zang een lied een heel andere emotie meegeven. Het contrast met het volgende Hemel En Hel laat dat zeer sterk horen. Zeer fraai arrangement ook en verdorie, hoe mooi kan Alex toch dat schuren neerzetten. Dat zit zeer fraai in dit nummer.

Langs Het Kanaal laat Alex in onvervalste reggae modus horen. Het swingt en ook hier horen we Stéphanie naast Alex. Luisteren en genieten. En dat is de boodschap voor het hele album. De melancholie vangen, dat is iets dat Kinderen Van Toen en De Blauwe Golf sterk in zich hebben. Niet in vergelijkbare zin, maar beide lijken retrospectief te klinken. Mooi ingetogen, maar met typische teksten van de hand van Alex.

Steviger klinkt Als De Afgrond Opengaat, maar bij Dunne Lippen is het weer meer stemmigheid en een prachtig arrangement. Het is die afwisseling die het een mooie eerste schijf maakt. Ja, dat en het feit dat het weer heerlijke muziek van Alex Roeka is. Er is geen slecht nummer op te vinden op die eerste schijf. Van voor tot achter staat dat album al als een huis met Terug Naar Ravenstein als prachtige afsluiter. Vanzelfsprekend zijn zijn vaste begeleiders op dit album ook weer te horen: Reijer Zwart en Jeroen Kleijn en ja, wederom is de productie, van Frans Hagenaars, om door een ringetje te halen.

Dan is er nog een erg mooi tweede schijfje dat geheel in het teken op een enkel nummer, In Dit Sterrendal. En dat is niet zomaar een korte track op een tweede schijfje dat net niet meer paste. Het is meer dan vijftig minuten luisteren naar Alex die zijn leven bezingt. En, verdomd als het niet waar is, die vijftig plus minuten zijn de kortste die je ooit beleefde. Vooropgesteld natuurlijk dat je iets hebt met de muziek en stem van Alex. Er zullen mensen zijn die zich er geen voorstelling bij kunnen maken of die bij voorbaat afhaken, maar als de donkere stem van Alex je raakt, als je gekluisterd aan zijn lippen hangt bij zijn verhalende muziek, dan is dit het summum. Verwacht niet een nummer dat zich van tempowisseling naar tempowisseling slingert, verwacht niet een oppervlakkig gedreutelde tekst over liefde zoals we dat in de meer commerciële popdeunen wel aantreffen, nee, het is al die meer dan vijftig minuten het leven bezongen, schurend, intens, rauw: de essentie van het bestaan van Alex in minder dan een uur onder woorden gebracht. Hulde voor de rauwe kwetsbaarheid die Alex aan de dag legt, niets en al helemaal niet zichzelf ontziend. Ga er maar aan staan.

Nieuwe Dromen, het is het album dat volgt op Rauwe Genade dat al hoge ogen gooide. En die hoge ogen waren er eerder ook al voor albums als Zachtaardig vergooid, Gegroefd, Voort!, En Toen Ineens en releases waar hij aan meewerkte als  De Sint Willebrord Sessies, volume I, Sporthuis Hubert, Shaffy Leeft en Lance The Rock Opera. Ook dit is weer een dubbelalbum met prachtig rake observaties van Alex, waarin de afwisseling op het eerste schijfje al erg veel indruk maakt terwijl daarna op het andere deel van de langspeler misschien wel het allermooiste nummer van Alex zijn thuis vindt. Luister, luister en zet je oren open voor de zingende poëet, voor altijd verbonden met Ravenstein. Er is niet veel nodig om van Nederlandse muziek te genieten, zeker niet als de teksten zo spreken, zo fraai zijn als van de hand van Alex Roeka. Zo zie je maar weer, bekend of gekend zijn bij het grote publiek, dat is bij lange na geen maatstaf voor de schoonheid van muziek, voor het raken, voor de beleving, voor de vervoering. Als je album na album je oeuvre vergroot met steeds een nieuwe release op een zelfde hoog niveau én zo’n constante waarde bent met je teksten, met je muziek, waarmee je mensen weet te raken, weet te ontroeren en het op jouw manier weet te doen, dan is je muziek van grote klasse, al vind je zelf misschien dat je maar in het rond rommelt. Met deze release bevestigt Alex andermaal zijn positie als een van de betere Nederlandse singer-songwriters, jawel, juist dat, hier in dit sterrendal. Het is dan ook niet anders: Alex Roeka levert opnieuw een prachtalbum af.