Julien Tassin is, daar kunnen we kort over zijn, een veelzijdig en begenadigd gitarist. De albums die hij al eerder uitbracht samen met bassist Nicolas Thys en drummer Dré Pallemaerts spraken al boekdelen, zoals laatsteling Moondancer. Nu is er een nieuw album uit waarop hij niet alleen zijn eigen muzikale horizon naar panoramische reikwijdte laat veranderen; de toevoeging van de trompet van Jason Palmer maakt het al bijna cinematografische klankbeeld helemaal technicolor én zet fraaie accenten bij een groot deel van het album.

Terechte hoge verwachtingen op basis van de eerdere langspelers; de warme klanken van Jason Palmer geven een extra dimensie aan het album dat even zeer geschraagd blijft door het trio waarmee Julien al beduidend langer speelt. De band wilde eerder optreden met de Amerikaanse cornettist Ron Miles. De muzikant uit Denver die samenwerkte met onder meer Bill Frisell, Brian Blade en Joshua Redman overleed echter vorig jaar op 58-jarige leeftijd. Een tip van bassist Nicolas leidde de samenwerking met Palmer in.

Het is mooi om te horen hoe de composities zich ontwikkelen. Niet recht toe, recht aan, maar met een opbouw die je aandacht vraagt. Dat begint al als je de rustige opening van Birth Suite tot je neemt; kalme aanslag van de gitaar, uiterst rustige begeleiding van bas en drums en de trompet van Jason schuift het klankbeeld in.

Kun je een album met meer verfijning openen? Jason en Julien laten ongedwongen het kalme steeds speelser worden en houden het openingsthema nog geruime tijd als leidraad. Als ze het achter zich laten, blijft de muziek nog altijd ingetogen, met langzaam scherpere klanken van Jason terwijl ook het drumspel en de bas langzaam intenser klinken. Julien houdt zijn gitaarspel nog klein terwijl om hem heen de intensiteit stijgt. Pas na zeven minuten zet hij zich schrap en zet ook hij steviger aan, Nicolas en Dré strak als ritmesectie en Jason gaat voluit. Horen we hier hoe een kindje ter wereld komt? Was dit wat er door Julien heen ging bij de geboorte van zijn dochter? Het is hoe dan ook een zeer geslaagde compositie die al laat horen hoe het kwartet emoties vangt in muziek, verre van bang om met contrasten te spelen.

To Ron is een heel mooi eerbetoon aan Ron Miles, wederom kalm startend met Julien en Jason voorgaand in een fraai warm thema; de subtiliteit die beiden hier laten horen met een al net zo fijn klinkende Nicolas en Dré, is om stil van te worden. Luister en geniet van de klein gehouden solo die Julien hier laat klinken na de inleiding, hoor hoe ingetogen de band daarna verder speelt. Als Jason vervolgens de leiding neemt, versnellen band en compositie en Jason maakt van het rustig stromende beekje een aaneenschakeling van stroomversnellingen. De trompet centraal, Julien ook in dienst van de muziek. Zó maak je een eerbetoon.

Believe vangt al even zeer de kracht van het kwartet. De composities voeren je mee, aan de hand van het spel van Jason en van Julien. Hier ligt in het spel van Julien de belofte verborgen van een stevige uitbarsting, maar hij blijft ingetogen en laat vooral de ruimte aan Jason om de compositie met solospel uit te bouwen. Dat maakt niet dat zijn spel ondergeschikt is; integendeel, hij biedt het tegenwicht voor de steeds verder explorerende klanken van Jason. Het op elkaar inspelen, juist ook in deze rolverdeling, geeft meer verdieping nog aan de composities.

Natuurlijk biedt het album ook het nodige vuurwerk van de hand van de jonge Belgische meester. Opent Mirage opnieuw rustig met Julien en Jason en krijgt laatstgenoemde in eerste instantie de vrije hand in zijn spel, als we de grens van 4 minuten gepasseerd zijn, schuift Julien nadrukkelijk het klankbeeld in, eerst met een riff en daarna met scherp gitaarwerk als contrast ten opzichte van Jason’s trompet. En er is meer vuurwerk van de handen van Julien in Resilience en in Forward. Het is mooi hoe scherp, energiek en soms welhaast agressief hij zijn spel weet te plaatsen naast de klanken van Nicolas, Dré en Jason. Die contrastwerking, ook als ontmoeting van klanken, is essentieel voor dit album.

Een album dat ontmoeting brengt, dat instrumenten en artiesten met elkaar samenbrengt en dat op interessante en spannende wijze de uitwerking van die ontmoeting vastlegt. Het is een album dat zowel contrasten in klank met elkaar verbindt als ook contrasten in emotie. Het is mooi om te horen hoe Julien er voor kiest om de muziek centraal te stellen op het album en daarbij zowel leidende als ondersteunende rollen op zich neemt.

Zeven nummers vol ontmoeting, ontdekking en, wetende dat Great Expectations live is ingespeeld: hoe mooi moet het zijn om dit ook van dichtbij live te mogen ervaren? Tijdens de tour is echter niet Jason Palmer de trompettist van dienst, maar treedt Hermon Mehari op. Je kunt de band op 3 december in Tivoli Vredenburg aan het werk zien. Warm aanbevolen!