Joni Void is het project van Fransman Jean Cousin, wie voor zijn filmstudie in 2012 naar Montreal, Canada vertrok. Toch is hij nu vooral onderdeel en soms curator van experimentele kunst- en muziekshows in deze stad. Zijn eigen muziek zou je sample-pop kunnen noemen, hoewel het maar sporadisch iets van ‘catchy’ popmuziek wegheeft. De liner-notes binnenin de cd-hoes  zijn dan ook al een heel boekwerk op zich. Track 1 samplet “die track” en “deze ook”. Terwijl door slim knippen-en-plakken, vervorming en loopen soms maar erg weinig van het eigenlijke liedje is overgebleven. Tot slot worden en nog field recordings en een wirwar van gesprekken vermengd met het geheel.

Toch gaat het er op Everyday is the Song net iets anders aan toe dan op zijn eerdere werkstukken. In plaats van enkel zelf te knutselen is er deze keer een soort vaste bandsamenstelling aan te pas gekomen, wie instrumenten opnamen of flarden van hun gearchiveerde liveoptredens hebben toegevoegd aan de samples. Het betreft  bekende cultfiguren binnen de kunst- en muziekscene van Montreal , waarvan multi-instrumentalist Owen Pallett waarschijnlijk de bekendste is.

Het album begint nog zeer muzikaal. In Tape horen we een piano loop ondersteund door een hiphopbeat. Heel relaxed eigenlijk. Event Horizon laat een zelfde hiphopsfeer horen, maar dan achteruit gespeeld? Terwijl er een vogel doorheen loopt te kwetteren en een stem mompelt, blijft een baspartij lekker doorspelen. Op In Between Moments moeten prachtige harptonen het zien te winnen van allerlei samples, statische geluiden en noise. Wat de track bijzonder maakt is een minuscuul sampletje van een speech door experimenteel filmregisseur Maya Deren, wie er om bekend stond te experimenteren met non lineaire vormen van beeld en geluid. Geen duidelijke voor- of achteruitgang dus, maar omhoog, omlaag en diverse zijsprongetjes. Laat nou ook dit album totaal niet lineair aanvoelen.

We krijgen op de meer experimentele tracks flarden conversatie, een vogel, een trein komt voorbij, een krakende plaat wordt gestart en weer afgebroken. Vanuit een intercom klinkt wanneer de volgende vlucht aankomt en een aantal mensen zitten gezellig te kletsen. Wat was dat muziekje op de hoek van de straat, dat klonk uit dat zolderraampje? Het klinkt gek, maar eigenlijk openbaart dit album zich als je juist niet oplet, maar alles maar een beetje over je heen laat komen. Op die momenten ga je ook zien dat Everyday is the Song elke dag anders klinkt. Dat rinkelend servies in Disposable, dat is me gister helemaal niet opgevallen. Hoor ik daar een kat? Of is dat toch buiten? Eigenlijk kun je dus zeggen, Joni Void maakt hier muziek voor mensen die geen zin hebben om te focussen op enkel muziek. Leuk experiment!