Jonathan Wilson gaat op zijn vierde album, het veelzeggend getitelde Dixie Blur, terug naar de muziek van zijn jonge jaren in North Carolina, de muziek van ‘The South’. Het was Steve Earle die hem adviseerde voor zijn nieuwe plaat naar Nashville te gaan, een advies dat Wilson graag ter harte nam.

In Nashville werkte Wilson samen met Pat Sansone (Wilco) als producer en een trits door de wol geverfde sessiemuzikanten uit de regio, waaronder Mark O’Connor op fiddle. Het levert een album op dat vanzelfsprekend flink afwijkt van Wilsons voorgaande releases als Fanfare (2013) en Rare Birds (2018), albums waarop hij onder meer het geluid van LA uit de jaren zestig en zeventig terughaalde en regelmatig zijn vleugels uitsloeg met lange, rijk gearrangeerde, geestverruimende songs. Op Wilsons albums viel veel te ontdekken en te genieten, al kreeg de multi-instrumentalist soms de opmerking mee dat hij wel erg veel tegelijkertijd wilde.

Dixie Blur is traditiegetrouw weer een rijkgevuld album geworden, al houdt Wilson het deze keer onder de zestig minuten. Er staat voldoende moois op de plaat: opener Just For Love, verfraaid door fluit, is ronduit weldadig. Het buitengewoon sterke fiddlespel van Mark O’Connor maakt het nostalgische, intieme 69 Corvette helemaal af. Ook het jachtige So Alive profiteert hiervan.

De jongste single, Oh Girl, begint als een pianoballad en kruipt direct onder de huid. Langzaam warmt de song qua sound en melodie op en wordt daar alleen maar beter van. Wilson serveert nog een speels rockende wending en maakt dit hoogtepunt af met een harmonica-injectie. Afsluiter, en eveneens single, Korean Tea is van hetzelfde niveau. Ook hier mooie, melodieuze sfeerscheppingen met piano, akoestische gitaar en (verrassend) rim shots. Een fijne, zwoele, bijna nederige song.

Wilson levert met veertien nummers wederom veel muziek. Niet al het songmateriaal is even dwingend of sterk qua melodie. In dit qua stijl en tempo gevarieerde werkstuk vol Amerikaanse rootsmuziek (americana, honky tonk, hillbilly en country) en pastorale, weelderige pop blijven niet alle songs hangen. Na de sterke openingstracks duurt het even voordat Wilson je weer vastgrijpt en op de tweede helft van de plaat dreigt de aandacht ook wat te verslappen. Less is more geldt ook voor Jonathan Wilson, al is het natuurlijk verleidelijk om, als je in Nashville met ervaren muziekrotten mag opnemen, zo veel mogelijk materiaal op je album te zetten.

Veertien songs betekent natuurlijk ook dat er nog wel wat meer vermeldenswaardige tracks zijn dan de eerdergenoemden. Het wat meer geproduceerde, grootser klinkende Enemies knikt naar de jaren tachtig en is, zonder dat het een hoogtepunt is, een welkome zijsprong. Melancholieke sferen, verfraaid door fingerpicking, steelgitaar en harmonica maken van Platform ook een fijne song. De bedwelmende uitloop is een prettige verrassing.

Jonathan Wilson kom dit voorjaar naar Europa en zal ook Nederland aandoen. In de zomer gaat het roer echter alweer om. Dan gaat hij, zoals al eerder gebeurde, met Roger Waters op rondreis. Deze keer in het kader van diens This Is Not A Drill Tour. Tot die tijd echter kan Wilson zijn muzikale koerswijziging met enkele tientallen optredens op de Amerikaanse en Europese podia live komen brengen.