Jonathan Wilson
Fanfare
Wat een ongelooflijk aangename verrassing is het nieuwe album van Jonathan Wilson. Fanfare is een onverwacht meesterwerk dat een songcollectie kent die tot het beste van dit jaar behoort.
Wilson mag met recht gezien worden als de man die de jaren 60 en 70 sound van L.A. weer terugbracht naar een heel snel aangroeiend nieuw publiek. Al bekend als producer (onder meer van het mooie eerste Dawes album North Hills en hun geweldige tweede album Nothing Is Wrong) bracht hij een laat jaren 60, vooral begin en midden jaren 70 Los Angeles sound terug die we lang hadden moeten missen. De juiste link naar de legendarische muziek van die stad en die tijd.
Na een (ondertussen onverkrijgbaar) eerste album in eigen beheer uitgebracht te hebben maakte Jonathan Wilson met zijn ‘tweede’ internationaal uitgebrachte album Gentle Spirit (2011) grote indruk. Niet alleen het songmateriaal was erg goed ook zijn opvallende gitaarspel en zijn vintage 60er jaren sound maakten het album een zeer aangename aangelegenheid. Met het geniale Desert Raven als gloedvol hoogtepunt.
Wie had na Gentle Spirit kunnen vermoeden dat Wilson op zijn ‘derde’ album Fanfare al zo’n grote hoogte zou kunnen bereiken zoals nu te horen is. Het album heeft alleen maar meesterlijke songs met heel veel muzikale diepten. Het talent van Wilson komt in volle glorie tot ons op een heerlijk lang album waarop geen song te veel is of de coherentie aantast. Het heeft een zeer overtuigend album tot gevolg.
Het album duurde 9 maanden om te maken, wat natuurlijk, zoals in het geval van Wilson, geen probleem is als je een eigen studio hebt. En al helemaal niet als je al je muzikale ideeën zo goed kunt uitdenken en je vrienden over de vloer krijgt die je muzikaal optimaal kunnen ondersteunen. Mike Campbell en Benmont Tench van The Hearbreakers, Jim Tillmann (aka Father John Misty, Fleet Foxes), Jackson Browne, Graham Nash, David Crosby en Dawes voorman Taylor Goldsmith om er maar een paar te noemen. Maar het zijn de epische songs van Wilson en zijn zang en gitaarspel die de echt smaakmakers zijn.
Fanfare is typisch zo’n album dat alleen al op basis van voorgaande optimaal tot luisteren zou moeten aanzetten. Het is een album ook waarover te veel vertellen over de songs de magie weghaalt. Toch even dit: De epische albumopener/titelsong en het daarop volgende Dear Friend zijn zulke uitstekende, spannende openingssongs dat je wel heel erg benieuwd raakt naar de rest van het album. Het daarop volgende Her Hair Is Growning Long en Love To Love zijn al net zo adembenemend mooi. Ook de ideale samenwerking met Jackson/Nash/Crosby in het prachtige Cecil Taylor (vooral Crosby op het einde van de track en dat heerlijk psychedelische gitaarwerk), de geweldige ode aan Jackson Browne in Moses Pain, het adembenemende Desert Trip, het intrigerende Fazon (een fijne remake van de song van het legendarische Sopwith Camel), de mix van Benmonts toetsenspel en Wilson’s geweldige (Gilmouriaanse) gitaarwerk in Lovestrong en de erg mooie albumafsluiter All The Way Down) zijn echt absoluut geweldige songs. Episch, geweldig in arrangement en briljant gespeeld in een sfeer die echt helemaal klopt.
Fanfare is een superrijk muzikaal album dat uit elkaar spat van de meesterlijke compositorische ideeën en bij elke luisterbeurt weer overrompelt en blijft verrassen. Fanfare is een heerlijk onverwacht meesterwerk.