Zich het liefste zo anoniem mogelijk ten gunste van de muziek opstellen. De underground favorieten van JOHN bestaan uit het zingende drumbeest John Newton en geluidsgeweldenaar Johnny Healey die vooral zijn noise rockgitaar laat spreken. Er is niks mis met de wereld van JOHN, het is ook onze wereld, onze puinhoop, de Londense postpunk rockers geven er alleen een harde lawaaierige twist aan. Het is de keuze van de maatschappij om met deze vernietigingsdwang te dealen, JOHN giet deze alleen maar in een kleurrijke vlamrode omlijsting. Het vuurtje net wat extra opstoken. Fontaines D.C. en vooral IDLES zoeken die pijnlijke triggerpunten al eerder op, het vanaf 2017 actieve tweetal JOHN haakt hier simpel op in. Waarom opnieuw die voedingsgrond nivelleren, als je deze alleen maar stevig hoeft aan te stampen.

Ondanks het stadse karakter wordt het merendeel van de vierde concept studioplaat A Life Diagrammatic aan de kust van Brighton geschreven. Deze tijdelijke toevluchtsoord staat op het punt om gesloopt te worden. JOHN misbruikt deze dreiging om een industrieel werkveld te creëren. Construction Site / Summer_22. Een filmisch soundscape decor waarin verval en afbraak centraal staat. Het kapitalisme regeert alweer, uiteindelijk functioneren we nog steeds op het vlakke nulpunt. Was voorganger Nocturnal Manoeuvres nog een propagandistische aanklacht tegen het conservatisme, een vingeroefening pamflet waarmee ze zich tegen De Brexit afzetten. A Life Diagrammatic staat bij de onnavolgbare gevolgen daarvan stil. Er is geen redden meer aan, JOHN geeft ons geen doekje tegen het bloeden, ze schenken ons juist een Service Stationed overlevingspakket. Hierdoor is het net wat veiliger, net wat genuanceerder, maar zeker niet minder doeltreffend. Je kan de problemen niet ontvluchten, dat beseft John Newton maar al te goed, ook in zijn huidige woonplaats zijn deze voelbaar. A Life Diagrammatic is niks meer dan een verziekte muterende evolutie van de angstcultuur.

At Peacehaven is het nieuwe nu. Vredig? Zeker niet, we zijn genoodzaakt om er zelf iets van te maken. Vrede is een relatief begrip en staat tegenwoordig voor opgelegde veranderingen die vrij weinig rendement opleveren. At Peacehaven is de behoefte aan een veilige plek in een verrotte omgeving, een bunker om te schuilen en de rust te herpakken. Alleen walst John Newton er als een allesvernietigende moordmachine doorheen. Het utopische At Peacehaven heeft de urgentie van een haastige hergroepering. Daadkrachtig gestructureerd toeslaan. John Newton offert direct al zijn stembanden op, alles ten gunste om de track nauwkeurig frontaal zijn doel te laten raken. Rustig opbouwen is er niet meer bij, daarvoor is de tijd simpelweg tekort. At Peacehaven legt de schuldvraag bij anderen en niet bij zichzelf. Hoe kan je de wereld veranderen als je zelf niet voor die chaos verantwoordelijk bent.

Is het een slimme zet om je niet als een saboterende tijdbom midden in de ellende te plaatsen, de frustraties te incalculeren, te reactiveren en van een afstand in het geweld te laten infiltreren. Het elektronische A Whole House hoogspanningsveld is een gevaarlijke brok aan dynamische dynamiet. Clusterexplosief Trauma Mosaic wacht zijn moment af om versplinterend hard toe te slaan. Ritmisch berekend gothic precisiewerk. Het korrelig gesproken Media Res intermezzo is een hiaat in het systeem, een ruis welke de kern van het hart treft. De bijdrage van Simon Pegg heeft weinig meerwaarde, de acteur is vrijwel onherkenbaar verstaanbaar, en geeft het een anoniem karakter mee. Het traag opstartende Côte D’Adur manipuleert als een dreigende illegale straatrace. De twee snelheidsduivels wachten hun moment af om voorbij te sprinten. JOHN combineert stadscowboy industrial met predikende flippende waanzin. Wantrouwend, gestoord en manisch. Het waterboarding Submersible terroriseert stil slopend, en heeft een verstikkend effect. Hierbij maakt JOHN van de opbouw van een ouderwetse logge nu-metal track gebruik.

Het is een cadeautje dat Barry Adamson zijn medewerking aan A Life Diagrammatic verleent. Deze oerkracht heeft het allemaal meegemaakt. Vanuit Magazine staat hij aan de overgangsbasis tussen krautrock en postpunk, snuffelt bij Visage aan het New Romantics positivisme en als The Bad Seeds teamlid breekt hij die zekerheid vervolgens weer volledig af. In het lawaaierige Riddley Scott Walker vormt hij als oudgediende het duistere verbale geweten van de vergaande glorie. Een subtiele bijdrage welke wel die kwetsbare zenuwcellen blootlegt. De The Common Cold mantra’s verwijzen ze naar de pandemie complotdenkers. Corona is slechts een verkoudheid, of geeft de paranoïde onderliggende dreiging juist het tegendeel weer. Genoeg stof om over na te denken, maar voegt het vastgelopen A Life Diagrammatic levensschema daadwerkelijk iets toe? Welnee, het bevestigt alleen de heersende onvrede. JOHN loopt zo’n beetje twee jaar achter de feiten aan.