Als het chique cabaret in elegante plaatsen als Parijs en Berlijn tot bloei komt richt Londen zich meer op de gevatte arbeidersklasse. In Music Hall combineren ze het verfijnde theatrale musicalgevoel met die typische Britse humor en vinden iconen als Charlie Chaplin en Stan Laurel hun weg naar het publiek. Joe Jackson treedt op als Britse cultuurerfgoed beschermheilige en kruipt in het Max Champion personage. Het is mij niet geheel duidelijk of dit een fictieve geromantiseerde music hall artiest uit het post Charles Dickens tijdperk betreft, of dat Max Champion daadwerkelijk bestaan heeft.

Mr. Joe Jackson Presents Max Champion in ‘What a Racket!’ is camp, flauw, over the top croonend in het voorbij daverende The Sporting Life welke de energie van een heuse folkpunk hooligan traditional bezit. Een geniaal en bombastisch hoorspel, een kluchtige revue geleidt door een overspannen fanfareleider, gewaagd en een hoogstaand muzikaal genot. Laat ik het zo stellen, dat we richting de knusse kerstdagen snellen pakt hier zeker positief uit.

Misschien is de klassiek getinte onorthodoxe ‘What a Racket!’ voor een twaalfkoppig orkest uitgeschreven rockopera wel net zo anarchistisch absurd als Monty Python, Spitting Image, Mr. Bean en The Young Ones. Joe Jackson breekt met de traditionele regels van de hedendaagse muziekbeleving, maakt het onmogelijke mogelijk en voegt een kersvers hoofdstuk aan zijn omvangrijke catalogus toe. Nu hij de zeventig jaar nadert verzilvert hij zijn najaren door zich meer op het ‘What a Racket!’ titelstuk circusspektakel en het showelement vermaak te richten.

En misschien is het gewoon een aanklacht tegen de Brexit, het conservatisme en plaatst hij op een belachelijke wijze Groot Brittannië terug in de tijd. 1900 is het nieuwe nu, ruim honderd jaar aan ontwikkeling tot het nulpunt teruggebracht. Joe Jackson is echter een groot muzikant, welke steeds die vernieuwing opzoekt. Deze variété kant is niet zijn werkgebied, aan dat soort verfijning ontbreekt het bij hem al siert het dat hij de uitdaging aangaat om zich daarin te verdiepen. Zelf ben ik blij dat die Britse satire niet heeft stilgestaan en zich alleen maar verder ontwikkelt. ‘What a Racket!’ is soms zelfs dodelijk vermoeiend, gehaast, om zenuwachtig van te worden.

Met grote olifantspoten wandelt de Victoriaanse (Overture) : Why, Why, Why? barok kitsch de huiskamer binnen. De meester van de subtiliteit gooit zijn eigen porseleinkast aan gruzelementen. Alles wat nog wankel overeind blijft staan krijgt later in het bombastische Monty Mundy (Is Maltese)! gekte nog die definitieve genadeslag toegedeeld. Anderzijds heeft Why, Why, Why? ook die typerende The Beatles humor waarmee het viertal vanaf Revolver mee stoeit en waar The Kinks bijna gelijktijdig met Face To Face naam mee maakt. Hoe Brits wil je het hebben.

Er vloeit Iers bloed en de nodige drankconsumpties door het sentimentele Dear Old Mum – A London-Irish Lament heen. Zijn beeldende vermogen om als afzijdige observator liefdesverhalen te vertellen heeft hij nog steeds in zich. Het vintage Disney gekleurde The Shades of Night nestelt zich thematisch prima tussen het ontroerende nachtleven zelfmedelijden van Be My Number Two, Slow Song en Is She Really Going Out with Him? maar krijgt hier een luchtig vervolg. Het kluchtige The Bishop and the Actress is een tikkeltje ordinair platvloers, flirt met seksuele toespelingen en zou in deze tijd bijna niet meer kunnen.

Die keerzijde van het succes zet zich in de Think of the Show! – A Thespian’s Lament strijkersparade tragiek en de dramatische chagrijnige Never So Nice in the Morning zelfspot ochtendwals voort, waarbij een uitgerangeerde entertainer tot de conclusie komt dat hij het kunstje niet meer beheerst en gedesillusioneerd ontgoocheld in de schaduw verdwijnt. De plaat eindigt op het Health & Safety oorlogsslachtveld waarna Max Champion in de anonimiteit verder leeft als mythe of daadwerkelijk als naamloze gesneuveld zijn einde vind. Worse Things Happen at Sea is niets meer dan een laatste saluut naar deze vergeten volksheld. Joe Jackson beseft maar al te goed dat hij niet Nineteen Forever meer is en kiest in deze levensfase voor muziek die daarbij past.