×

Recensie

Pop

16 januari 2019

Joe Jackson

Fool

Geschreven door:

Uitgebracht door: Ear Music

Fool Joe Jackson Pop 4.5 Joe Jackson – Fool Written in Music https://writteninmusic.com

Joe Jackson, de angry young man die het televisie kijkend publiek shockeerde door in 1980 vanuit Pinkpop piss off te roepen. Dezelfde persoon die op dat festival in 1991 ons op een broeierige zomerse set trakteert, waarbij ondertekende aanwezig is. In de tussentijd is er veel gebeurd. Die verbitterende punkhouding past niet echt bij hem, en met de muzikaal meer gevarieerde albums Body and Soul en Night & Day wordt hij door het grote publiek omarmt, en scoort flinke hits met Real Men en Is She Really Going Out With Him?

In interviews presenteert hij zich toegankelijker, minder boos, eerder sarcastisch en vol humor. Getuige ook zijn biografie A Cure For Gravity waar hij juist zijn leven tot aan zijn eerste album Look Sharp! beschrijft, en dus niet de daarop volgende carrière. Typerende Joe Jackson zelfspot. Bij Fool is de cirkel rond. Op zijn debuut staat al het bekende Fools In Love, en blijkbaar is hij nog steeds zo’n liefhebbende idioot als veertig jaar geleden. Terug naar de basis, dan wel weer met minimale uitstapjes naar andere genres. Dat Joe Jackson op muzikaal gebied een grote bagage mee draagt is bekend, Fool is echter een van zijn toegankelijkste albums geworden. Geen ruis op de stem van deze kettingrokende zanger, en de zang is hoger dan op het oudere werk. Al hoor je een natuurlijke heesheid welke het geheel wel een mooi randje mee geeft. De op leeftijd rakende vocalist klinkt nog steeds bijzonder goed.

Donderwolken symboliseren het begin van Big Black Cloud, vervolgt door het kenmerkende geluid van Joe Jackson, al mist het hier wat diepte. Het is allemaal een stuk minder laag gezongen, maar de kenmerkende sneer, het bijna knauwende is absoluut nog aanwezig. De piano heeft dezelfde stemming als wat hij voorheen bij Happy Ending en Real Man laat horen. Hier in de rol van beginnende regendruppels, die in hun weg naar beneden ingehaald en bijna vermorzeld worden door boze buien, vorm gegeven in mooi dreigend gitaarspel. Boogie Woogie is dan wel als basis genomen, maar hier kan je van een echte popsong spreken , waar voor de afwisseling eens niet een bepaald genre het totaalplaatje bepaald. En het valt verrassend goed uit. De scherpte die voorheen vooral in de teksten te vinden is, is hier vooral muzikaal aanwezig. Big Black Cloud kan voor de verharde buitenwereld staan. Blijf niet binnen, maar ga in vertrouwen naar buiten, hopend op een betere toekomst. Op het eind krijg je nog als extraatje de donkere bas van Graham Maby voor het nadrukkelijke effect, en dan is dit nog maar de verwoording van de eerste track. Een verrassend sterke binnenkomer, waar hij schaamteloos zijn tournee mee kan beginnen, om gelijk de aandacht van het publiek volledig op te eisen.

Dan hakt Fabulously Absolute er lekker hard met het gitaar intro van Teddy Kumpel in, waardoor hij naar de punkroots teruggrijpt die als basis voor het debuut Look Sharp! gelden. Om de sfeer nog meer te benadrukken krijgt vervolgens ook drummer Doug Yowell vrij spel, en straalt er een frisheid vanaf waar menigeen beginnend indierock band jaloers op is. De Joe Jackson waanzin vindt zijn uiteindelijke vorm in de weirde keyboardpartijen van de meester himself. Perfect gekozen als de introducerende Fool single. Dave is een verhalende ballad, en hiermee benadrukt hij heel goed dat zijn roots Brits zijn. Want als ze daar ergens goed in zijn, dan is het wel de beschrijving van het leven van een ordinairy man, verschillende hits zijn in het verleden succesvol vanuit dit uitgangspunt geschreven. Zijn wat treurige, klassiek aandoenlijke piano vult, zoals we gewend zijn, de rest in.

Hoge flatgebouwen met een overschot aan veel, heel veel ramen, turend over de skyline van een in avondlicht verdwijnende metropool met de overheersende neonreclames. Strange Land zou prima op Night and Day passen, al heerst daar net meer het enthousiasme, hier juist het meer realistische heimwee gevoel. Alleen in een appartement, waar de straten geen naam hebben, en de buren ook niet meer dan een nummer zijn. De onbegrepen eenzaamheid van een popartiest. Friend Better is geïnspireerd op het ontvluchten van het jachtige leven, drank als betrouwbare metgezel. Ondanks de luchtige toon, sluit deze perfect op de voorganger aan. Ook hier een vleugje jaren 80 sentiment, als een kers in een Martini cocktail.

Het titelnummer Fool heeft een spannend, scary Oosters beginstuk, vervolgt door lawaaierige harde percussie, om het meer op te zwepen, waar Joe Jackson vervolgens vet versterkt overheen galmt. Hij is het nog niet verleerd, want met een kleine toevoeging van de piano betovert hij het geheel tot een lekker, nog meer swingend salsa geheel. Wat er allemaal in zijn hoofd omgaat is een groot vraagteken, maar de kracht om dit muzikaal zo om te zetten is nog steeds uniek. Daarna is er weer de terugschakeling naar het rustige 32 Kisses, een ode aan de ouderdom? Niet gekozen om angstig terug te kijken, maar het als een mooie rijkdom te ervaren, iets waar men juist vaak huiverig voor is. Niet een van de beste songs van Fool, maar hier wel ervaren als de meest herkenbare tekst. Met het nachtclub achtige Alchemy maken we ons klaar om van het leven in een grote stad te genieten, wanneer deze zich eigenlijk in een diepe slaap hoort te bevinden. Beelden van de clip van Stepping Out versterken als een feedback dit beeld.

Wat is dit een geweldige plaat geworden, welke niet voor zijn jaren 80 klassiekers Body and Soul en Night & Day onderdoet. Een mooiere nieuwjaarsborrel om de start van een muzikaal 2019 te vieren kan ik mij niet voorstellen.

Tracklisting Fool:

    1. Big Black Cloud
    2.



    1. Big Black Cloud
    2. Fabulously Absolute
    3. Dave
    4. Strange Land
    5. Friend Better
    6. Fool
    7. 32 Kisses
    8. Alchemy