Een kwarteeuw is het geleden dat de vanuit Kentucky naar New York Citry verkaste zangeres  haar doorbraak beleefde en met het uit Relisch onttrokken, ‘goddelijk’ geïnspireerde One Of Us naar het pop firmament opsteeg. Drie jaar geleden was er een fraai intermezzo met Songs Of Bob Dylan, fijne interpretaties van verzameld werk van de immer actieve en overtuigende opper troubadour. Nu is er terug nieuw werk van Joan Osborne, de vorige langspeler gevuld met eigen werk, het uit 2014 daterende Love And Hate kwam met jazzlieden als gitarist Jack Pretuzelli en Keth Cotton. Die zijn, samen met gerenommeerde collega’s, opnieuw van de partij zij het nagenoeg zonder inbreng als songwriter. Daar zorgt Osborne dit keer zelf voor, met uitzondering van het popgetint disconummer Never Get Tired (Of Loving You Again) waarbij Cotton en bassist Hammond as co-auteurs worden vermeld en de samen met co-producer Nick Grovik  gecomponeerde funky stuff Meat and Potatoes, klaart ze de klus zowat eigenhandig.

Osborne kan met haar soepele stem zowat alle genres moeiteloos aan en dat demonstreert ze samen met een achtergrondkoortje uitvoerig op Trouble and Strife. De tiende studioplaat pendelt heen en weer tussen drammende rockriffs van Hand’s Off over luchtige discopop, country in de titeltrack, funk, terwijl Whole Wide World naar southern soul teruggrijpt in een pleidooi voor een betere wereld.

De thematische profilering is onmiskenbaar beïnvloed door het chaotische hedendaagse tijdssegment, de zangeres laat de problemen van sexisme, racisme en anti-feminisme, de gevolgen van op hol geslagen politieke systemen en hun crapuleuze machtsgeile leiders geenszins onberoerd zonder daarbij in de gebruikelijke valkuilen van geforceerde toestanden te vervallen. Het objectief degelijk songwerk in een wellicht(iets te) gevarieerd geheel blijft het hoofddoel. Het op Stones gitaarriffs geënte That Was A Lie en een donker, broeierig sluipende Panama illustreren dat voortreffelijk.