In het collectieve geheugen van menige, wat oudere muziekliefhebber staat de naam van Joan Baez  onuitwisbaar gegrift. Als teenager imponeerde de zangeres met het gitzwarte sluike haar in ‘59 op het folkfestival van Newport met haar unieke sopraan timbre. In de jaren zestig werd ze de spreekbuis van talloze politieke- en vredesacties en haar muzikale invloed op latere folk- en pop generaties is nauwelijks te overschatten.  Zo bracht ze naast folktraditionals als eerste het songwerk van Dylan onder de aandacht bij het grote publiek, later begon ze ook zelf songs te componeren die in haar ondertussen lijvige oeuvre werden ondergebracht.

Vijfenzeventig is ze ondertussen en hoe kan dat beter gevierd worden dan met een concert. Dat vond plaats in het New Yorkse Beacon Theatre op 27 januari. Veel schoon en goed volk vond de weg naar het verjaardagsfeestje en het podium. Het werd gelukkig geen groots opgevat megalomaan spektakel maar een intimistische setting waarbij Baez telkens door een of twee van de genodigden vergezeld wordt op het podium. Het is niet echt beleefd om de leeftijd van een dame expliciet te vermelden maar een echt geheim is het niet. Bovendien oogt La Baez beduidend jonger dan haar paspoort vermeld.

Ze begint haar set moederziel alleen zichzelf begeleidend met haar akoestische gitaar in het van Steve Earle geleende en bijzonder toepasselijke God is God. Phil Och’s There But Fortune dat ze in ’64 al interpreteerde volgt. Al vroeg in de set duikt een bekende grijsaard op, de harmoniezang van David Crosby klinkt niet helemaal loepzuiver in Blackbird maar zelfs zo’n informeel duet heeft iets. De passages van ‘jonge(re)’ singersongwriters  maken meer indruk zoals Mary Chapin Carpenter in Donovan’s Catch The Wind dat Baez destijds samen met haar betreurde zus Mimi Farina  bracht.

Ook andere zielsverwanten komen hulde brengen aan de folkdiva. Hoe kan dat beter dan met een folktraditional moeten  Emmylou Harris en  The Indigo Girls gedacht hebben. De openbaring  van het eerste deel is echter Mavis Staples die na Sweet Low, Sweet Chariot een acapella gebracht spiritual luikje met een finale begeleidt door handclaps deponeert, ”Praise the Lord The Lord”

Het hoeven niet altijd oude traditionals te zijn. De man met de onafscheidelijke zwarte baret Richard Thompson loodst de folkdiva feilloos door zijn prachtige She Never Could Resist A Widing Road. Jackson Browne begeleidt de zangeres aan de pianovleugel samen met een violist en percussionist in het tijdloze Before The Deluge. Baez’ eigen Diamonds & Rust wordt in duet met oude vriendin Judy Collins, de ravissante folklady die Stephen Stills destijds tot Judy Blue Eyes inspireerde.

Na een Spaanstalige chat met de Chileense zanger Nano Stern wordt de show afgesloten met The Boxer, een ultiem duet met Paul Simon. Eerder in set de bracht Baez al enkele songs van Dylan en na het overbekende The Night They Drove Old Dixie Down van The Band zet ze Dylans lijflied Forever Young en eigenlijk ook het hare, in. Een warme apotheose van de memorabele jubileumshow van een grote dame.

Tracklisting 75th Birthday Celebration:

Disc 1:

1. God is God
2. There But For Fortune
3. Freight Train with David Bromberg
4. Blackbird with David Crosby
5. She Moved Through the Fair with Damien Rice
6. Catch the Wind with Mary Chapin Carpenter
7. Hard Times Come Again No More with Emmylou Harris
8. Deportee (Plane Wreck at Los Gatos) with Emmylou Harris and Jackson Browne
9. Seven Curses
10. Swing Low, Sweet Chariot
11. Oh Freedom / Ain t Gonna Let Nobody Turn Me Around with Mavis Staples

Disc 2:

1. The Water Is Wide with Indigo Girls and Mary Chapin Carpenter
2. Don t Think Twice, It s All Right with Indigo Girls
3. House of the Rising Sun with Richard Thompson and David Bromberg
4. She Never Could Resist A Winding Road with Richard Thompson
5. Before The Deluge with Jackson Browne
6. Diamonds and Rust with Judy Collins
7. Gracias a La Vida with Nano Stern
8. The Boxer with Paul Simon and Richard Thompson
9. The Night They Drove Old Dixie Down
10. Forever Young