Het moet de eerste keer geweest zijn dat ik en concert van Jim Lauderdale meemaakte. In het voorjaar van 1995 verzorgde de muzikale architect die later met zijn in country en bluegrass gewortelde songwriting  mee de krijtlijnen uitzettekende voor de toekomstige Americana  beweging het voorprogramma van Nick Lowe in het Lunatheater.  Ruim veertig jaar en een twintigtal langspelers later reist hij af naar Londen om zich in de Goldtop studio’s met muzikanten uit Nick Lowe’s entourage te omringen. Geen uitstapjes naar Nashville noch Memphis maar die invloeden zijn op  London Southern duidelijk aanwezig.

John Oates  (inderdaad, die voormalige onafscheidelijke compagnon van Daryl Hall) en Dan Penn  worden als co-auteur vermeld in enkele songs  en dan weet je dat een portie soul niet ver weg is. What You Got To Lose heeft iets van die bezwerende  preachin soulblues  uit het Zuiden  en Don’t Shut Me Down, die andere collaboratie met de soulpionier solliciteert naar een plaatje op de jukebox van de honky  tonk saloon.

Het  langoureuze, door piano en gitaartremelo aangedreven If I Can’t Resist en het met blazerssectie en sensueel dameskoortje verrijkte Different Kind Of Groove This Time misstaan evenmin op zo’n vintage muziekmachine, grandioze schuifelaars die mee ondertekend zijn door John Oates.  Bij de meest memorabele momenten hoort ongetwijfeld  het met Odie Blackman gecomponeerde  We’ve Only Got So Much Time dat op onweerstaanbare combinatie van warm kermisorgeltje, xylofoon en lenige fingerpicking huppelt.

Het is even wennen dit muzikale zijstapje van Jim Lauderdale die nadrukkelijkde focus van country naar al dan niet onversneden soul verschuift. Twee muzikale elementen die onveranderlijk in zijn ruim en gevarieerd repertoire opduiken en andermaal een aangename luisterervaring genereren. Het loont duidelijk om eens van invalshoek en groove te wisselen.