Jawhar – Winrah
Winrah Marah
De uit Tunesië afkomstige, maar in België residerende componist en muzikant Jawhar Basti, zoon van een leerkracht Arabische literatuur en van een theaterliefhebbende vader, deed eerder al van zich spreken. Dat deed hij onder meer met zijn debuut, waarna hij zijsprongetjes maakte naar het theaterleven en de danswereld opzocht. Al die ervaringen en connecties ondersteunden de creatie van het zowel door pers als publiek goed ontvangen Qibla Wa Qobla album. Nu is er met de door crowdfunding ondersteunde Winrah Marah eindelijk een langverwachte opvolger waarvan de albumtitel verwijst naar de zoektocht van een getormenteerde moeder naar haar (denkbeeldige) zoon.
Naast songschrijver/gitarist Jawhar Basti is er inbreng van Yannick Dupont (bass, keys, elektrische gitaar), David Picard (keys) en tenslotte drummer Louis Evrard (Echo Beatty, Okon, Robbing Millions). Met Jawhar als spelverdeler en spil maakten zij samen een bijzonder aangenaam en goed in het oor liggend album waarin soulinvloeden en Britse folk (o.a. Nick Drake, maar ook Tim Buckley en Bert Jansch) gemengd worden met pop en rootsy wereldmuziek. Die zorgen ervoor dat Jawhars’ nieuwe album erg fris aandoet én bovendien opvalt binnen het soms behoorlijk overweldigende aanbod aan nieuwe muziek.
Een van de grote sterktes is de zijdezachte, fluwelen stem van Basti waarin je soms echo’s van Jeff Buckley ontwaart, onder meer tijdens de vocale flexibiliteit die hij in het tussen pop en westernsferen schipperende Guelon Lemout tentoonspreidt. Het is zijn fragiele en vaak dromerige stem die de tien nieuwe nummers draagt. De nummers, opgenomen op een relatief korte periode, zijn vooral het resultaat van een groepsdynamiek. Jawhar en zijn medemuzikanten hebben lang gewerkt om van dit nieuwe werkstuk echt een consistent en overtuigend geheel te maken. Samen vormen deze tien nummers een knap gebalanceerd geheel waarbij elke schakel en elk onderdeel er wezenlijk toe doet. Inbegrepen het meeslepende Wena Wena Mechi dat er een beetje uitspringt omdat het het enige nummer is dat een lange weg afgelegd heeft alvorens het hier in een warme, kale en intieme versie met piano en akoestische gitaar een plaatsje verwerft.
Tezelfdertijd merk je ook dat Jawhar als songschrijver evolueert en dat zijn muziek aan scherpte en levendigheid wint. Zo hoorde je op Qibla Wa Qobla al hoe hij met succes intieme pop, (weird) folk, een stevig shot blues en exotische geluiden combineerde tot een ronduit uniek geheel. Op het met prachtig artwork van Amélie Hubert voorziene Winrah Marah werkt hij door op dat elan, maar zorgt de ‘Tunesische Nick Drake’ zoals Jawhar weleens genoemd wordt, voor verbreding, verdieping en verfijning. Kortom: hij wordt gewoon nog beter in zijn stiel.
Jawhar snijdt in het tien nummers tellende Winrah Marah talloze thema’s aan. Niet zelden onderzoekt hij net zoals in het theaterleven of in de danswereld gebruikelijk is de ‘condition humaine’. Wat maakt ons mens? Hoe gaan we met elkaar om? Met die vragen gaat de multidisciplinaire Jawhar, man van vele talenten, aan de slag.
Zo opent hij de set met Bik Ndour waarin hij de tegenstrijdigheden tussen man en vrouw aan de orde stelt. Iets verder, onder meer tijdens de vooruitgeschoven single Menich Hzin hoor je hoe hij de connectie tussen de Westerse wereld (zijn geadopteerde thuisland België) en het post-revolutionaire Tunesië onderzoekt, meer bepaald vanuit het perspectief van burgerschap en democratie. Die wordt opgevolgd door Guelou Lmout dat aan de Tunesische politicus Chokri Belaid opgedragen wordt. Toch is die politieke invalshoek maar een van de vele insteken die Jawhar op Winrah Marah verenigt.
Kenmerkend voor de verhalen die hij in de teksten optekent zijn volkse figuren (de door armoede getroffen landbouwer, de dorpsgek,..) en eerder triviale situaties (dronkenschap in het lichtjes naar Lou Reeds’ Walk On The Wild Side neigende Shereb..). Die komen misschien nog het best aan bod in Madhloum waarin het gaat om een man die in de cafés zijn tijd uitzit en geen hoop op een betere toekomst of uitweg ziet. Elders gaat het om de ontzettende kracht die liefde is (sterretjes zien in de nacht tijdens het naar Nick Drake verwijzende lullabye/slaaplied Sghar, met geanimeerde videoclip door Yoko Yuki, Yokohama). Jawhar observeert en zet zijn gedachten en reflecties op mens en maatschappij om in een bijzonder album. Neem bijvoorbeeld titeltrack Winrah Marah waarin hij in de gedachtenwereld van een vrouw duikt die radeloos en verloren op zoek gaat naar een (denkbeeldige) zoon. Slim bekeken, want zo gaat het niet enkel over de sociale en morele implicaties van het moederschap, maar ook over hoe haar omgeving omgaat met een vrouw wiens geest duidelijk is aangetast : “Waar is Marah ?”. Als afsluiter is er nog Khousouf, waarin hij de complexe relatie tussen individu en religieuze beleving overdenkt en op muziek zet.
Vervolgens rest er ons nog te zeggen dat het de moeite loont om de nieuwe video’s te ontdekken die bij de vooruitgeschoven nummers horen (zoals onder meer de titeltrack Winrah Marah met Tunesische ster Fatma Ben Saïdane, Menich Hzin en Sghar) en dat we hier duidelijk te maken hebben met een rastalent op de groei. Jawhar Basti heeft alles in zich om een prachtige carrière in de muziek uit te bouwen. Wat zou het zonde zijn om deze heerlijke muzikale ontdekking aan je te laten voorbijgaan!
Jawhar stelt het album live voor op 27/2 in de Brusselse Botanique. Daar kan je ook in avant première het album aankopen. Daarnaast is Jawhar ook te zien tijdens Les Nuits Botanique in een double bill met Charlotte Gainsbourg. Meer info rond beide optredens is te vinden op de website van Botanique.