Muzikaal is dit een verrassende plaat. Wat James Houlahan samenvat als “tradition and noise”, leidt tot boeiende variaties van en aanvaringen tussen moderne rock en bloederige old-time (onder meer in vuil elektrisch gitaarwerk versus een dreigende banjo), terwijl in mijn oren vooral de prominente fiddle beide werelden ongebruikelijk plechtig en welluidend weet te verbinden.

Het is daarom extra jammer dat James H. meende zijn melodieën van teksten te moeten voorzien. De standaardbiografie – duidelijk van eigen hand of uit de pen van een zeer toegewijde huisvriend – presenteert de vruchten van Houlahans “dichterlijke vernieuwing” met even voorspelbaar als megalomaan gewauwel over de Amerikaanse troubadour uit de afdeling dertien in een dozijn. Blijkbaar sorteert de bluf in kwestie in de Verenigde Staten gegarandeerd effect, anders kan ik niet verklaren waarom ook Houlahan weer eens roept dat hij beïnvloed is door Dylan, Cohen, Young, Townes Van Zandt en Tom Waits. In werkelijkheid komt James zelfs nooit in de buurt van de slechte nabootsing. Zijn beeldspraak is het resultaat van een taaie doch vergeefse zoektocht naar zogenaamd tekenende poëtische details, de aanzetten tot een verhaal zijn, heel vriendelijk gezegd, mistig, en een heldere uitzondering als Carly Rose benadrukt onbedoeld hoe weinig de zanger te vertellen heeft. Daar waar een figuur zich bijna tot een heus karakter ontwikkelt, is de zoveelste póging tot pastiche (verder reikt J.H. echt niet) opnieuw te armoedig om van “invloed” te kunnen spreken. Zo vervult de vrouw die in The Party Goes On soeverein zonder boekenwijsheid kan de luisteraar met plaatsvervangende schaamte: James’ al dan niet onbewuste voorbeeld lijkt de tegenspeelster van de hoofdpersoon in Dylans One More Cup of Coffee. Het zou belachelijk zijn om beide songs te vergelijken, je kunt slechts constateren dat Houlahan hier nog aanzienlijk harder op zijn bek gaat dan elders.

Eén nummer uit James’ koker is, ondanks wat retorische uitglijders, opvallend geslaagd, de bij vlagen Appalachiaans aandoende Fallen Tree Song. Een dergelijk succesje kan vanzelfsprekend nooit dienen als rechtvaardiging voor het onzalige idee om de plaat af te sluiten met een door collega’s op muziek gezette tekst van Yeats, die bovendien op vitale plekken is verminkt. Houlahan zou in ieder geval van de dichters af moeten blijven.

Deze knul verdient alleen een volgende kans als hij zich voortaan toelegt op instrumentale soundtracks, het liefste met de betrekkelijk onbekende, maar zeer solide vaklieden die hij voor Misfit Hymns heeft geselecteerd.