In de releasearme weken van 2024 lanceert Jack White’s nieuwe No Name zich precies zoals het er staat: volledig naamloos en helemaal gratis te grabbel voor een select aantal nietsvermoedende platenkopers. Eenmaal de mist volledig opgetrokken onthult zijn No Name zich uiteindelijk ook voor de rest van het nieuwsgierige muziekwereldje en met zijn blauwe cover en zijn dertien songs staat het album er nu wel netjes voorzien van al zijn namen.

Deze plaat van onze excentrieke White Stripe/Raconteur is vooral op en top verrassend. Ineens een scherpe heavy gitaarplaat ‘solo met band’ waar full in the face één groot aura wervelende Led Zeppelin-energie van uitstraalt. Met zijn gekende halfhese stemrasp, ruwe riffs en bluesakkoorden alom, daarmee scheurt Jack in één grote explosieve stofwolk door je straatje. Een spervuur van louter frisse rock totally back to basics, voor aan je zwembad, je strand, voor op je weg naar de berghut, boeiende rechttoe rechtaan moddervette blues recht uit de garage.

Pluk van dit No Name dus zelf maar vrijelijk je toppers eruit, de parels liggen zo voor het rapen of nog beter: consumeer dit prachtige No Name gewoon maar ‘en bloc’…

– Het zinderende met orgel gepimpte Old Scratch Blues,
– de coole rauwte van riffrocker Bless Yourself,
– het swingende That’s How I’m Feeling,
– het Led Zeppelin-neefje It’s Rough on Rats (If You’re Asking),
– het funky prekerige Archbishop Harold Holmes,
– de vuile punker Bombing Out,
– de verblindende groove van het dramatisch opgaande What’s the Rumpus?,
– de laaiende AC/DC-vibe van Tonight (Was a Long Time Ago),
– het poppy volop op slidegitaar jengelende Underground,
– de opgefokte spierkracht van het aanjagende Number One With a Bullet,
– de regelrechte meeklapper Morning at Midnight,
– de brute power van rammer Missionary, of- de bedwelmende psychedelica van Terminal Archenemy Endling.

No Name is van een weggevertje vanuit het niets een van 2024’s belangrijke platen geworden. Volledig in de lijn van overduidelijk Jimmy Page of, dichter bij huis, Black Box Revelation, maar vooral toch een opwindend adrenalineshot ongeschaafde bluesrock met wel heel veel White Stripes allures. Alles wat deze gestreepte man met zijn blues doet zet hij hier zo consistent als wat neer, maar binnen het geheel is het toch even gevarieerd als zijn hele kleurige songbook. Grandioos gewoon dat dergelijk puntig album ter verrukking van de massa’s zomaar landt middenin de zomer- en festivaltijd. Vertel dit dus gauw door aan minstens zeven van je beste vrienden.