Uit Hannover komt de cd van de me tot dusver onbekende INGVAY aanwaaien. Als teenager doorkruiste hij zowat heel Europa en speelde op feestjes in Spanje, op Italiaanse stranden en als hij ergens in Frankrijk kampeerde liep dat onvermijdelijk op een concertje uit. Dat vrije gevoel beviel hem wel en hij  doorkruiste jarenlang Europa als klankman.

Die omzwervingen en het leven on the road  vormen de aanzet en inspiratie van zijn songwerk. One More Mile is  zijn derde langspeler en die start met de titelsong. In een rot vaart, op de drijvende ritmiek klieft de snijdende gitaar van Ullrich Rode die het snarenspel en stevige zang van INGVAY flankeert. Naast rockende blues passeert met Here We Go een enkele bluesy ballade.

Met Call Me The Breeze wordt het duidelijk waar de zanger gitarist de mosterd haalt. Als jonge snaak luisterde hij samen met zijn vader naar JJ Cale, overtuigde zijn oom, een bluesgitarist om hem de eerste gitaarakkoorden aan te leren. Het zelf gecomponeerde songwerk steunt  onveranderlijk op, een weliswaar meer uitbundige, variatie van Cale’s ongëvenaarde laidback stijl. Luister maar eens naar Turn Your Life Around of Working Time.

INGVAY smokkelt nog  enkele andere covers die naadloos aansluiten bij tussen zijn eigen werk zoals One Step Ahead Of The Blues van Roger Tillson, dat overigens door die andere Okie, Cale vereeuwigd werd. Machine Gun Kelly is afkomstig van Danny Kortchmar, in 1970 gecoverd door Jo Mama, Kortchmar’s broodheer James Taylor waagde zich destijds aan een interpretatie, evenals Nancy Sinatra. De versie van INGVAY is evenmin te versmaden. Het enige minpunt is dat vergeleken met het niet onverdienstelijke coverwerk de zelf aangebrachte songs beduidend minder overtuigen.