Een duivel, een Amerikaanse auto en een bandnaam die het ruigste doet vermoeden. Dat schept verwachtingen en duwt een band ook gelijk in een hokje. Infernal Overdrive uit Boston voldoet echter niet aan die clichés. Ze klinken namelijk heel anders  dan het artwork doet vermoeden. Het is weliswaar een riffmonster van een plaat, maar duivels klinkt deze band geenszins.

Dit kwartet heeft wel een grote voorliefde voor jaren 70 hardrock, maar dan richting bands als Foghat, Montrose, Grand Funk Railroad en een vleugje Iron Maiden. Gitarist / zanger Marc Schleicher dualeert er lustig op los met zijn kompaan en mede lead gitarist Rich Miele. Dat levert een hele reeks likkenbaarden lekkere gitaarsolo’s en smakelijke riffs op.

I-95 klinkt in de eerste minuten of Blackfoot weer eens een ouderwetse boogie neerlegt, maar de zang van Marc Schleicher is iets vlakker. The Edge zet sneller in en ook hier vliegen de klassieke stukken weer om je oren. Zonder meer opzwepend. Duel is om een ultra lekkere groove gebouwd. Stoer, met ook hier weer klasse gitaarwerk wat ook weer een beetje aanThin Lizzy doet denken. Inmiddels zal de lezer wel door hebben uit wat voor vaatje deze heren tappen. De band komt helemaal lekker op gang met Deported To Jersey en Electric Street Cred waar Mike Bennet een ouderwetse drumsolo aflevert? Wie doet nog? Daarna volgt een uitstekende versie van Ace Frehley Rip It Out en Motor sluit het album in psychedelische bloedvorm af. 13 minuten lang genieten van riffs, solo’s, en grooves. Magnifieke afsluiter van een album dat met de draaibeurt beter wordt