Het commune buitenleven straalt romantiek uit. Toch wordt het vaak als een luie gemeenschap gezien die zich overdag suf blowt en niet vooruit te branden is. In de nachten bewegen ze zich in maanlicht al dansend in een heksenkring rond een groot hellevuur voort. Het heeft iets occults, angstaanjagend zelfs. In de hippietijd zit er een vrede, vrijheid en gelukzaligheid ideologie achter. Later neemt de minder zorgvuldig opererende kraakbeweging het over, en zoekt het uitschot van de maatschappij daar hun heil. Het uit het Amerikaanse Anthens afkomstige Immaterial Possession leeft volgens die commune principes en is een bijzonder kleurrijk gekleed gezelschap, welke het alles omarmende jaren zestig flowerpower gevoel met mystieke gothic zwartgalligheid, en absurde bubblegum gekte mengt, net zolang totdat er een griezelig pruttelend aardedonker residu overblijft.

Mercy Of The Crane Folk volgt amper een paar maanden later het Immaterial Possession debuut op. De creativiteit komt tot een kookpunt, het oogstseizoen is reeds begonnen, en er valt nog meer dan genoeg winst te behalen. Immaterial Possession is een vrijblijvend instapmodel, waarin een veelvoud aan muzikanten welkom geheten worden. Ze spelen met de innerlijke illusiebeleving en wekken een vreemd soort bedwelmende sfeer op. Het is allemaal zwaar geestverruimend, zwaar druggy trippend maar ook soms juist behoorlijk toegankelijk catchy. Madeline Polites en Cooper Holmes vormen de kernleden die elkaar in de zangpartijen afwisselen. Een klassieke Dead Can Dance bezetting, met als enig verschil dat Lisa Gerrard een bovenaards stemgeluid heeft, en Madeline Polites de beneden aardse postfolk diepte induikt.

Het is allemaal cultureel verantwoord ambitieus, met klassieke middeleeuwse instrumentatie en het krachtig gedragen marcherende percussiedrumwerk van John Spiegel. John Vogt wisselt hem bij het Mercy Of The Crane Folk titelstuk en de aan Jefferson Airplane memorerende lugubere Birth Of Queen Croaker af. Hedendaagse minstreel Kiran Fernandes behandelt de vergeten afgeschreven instrumenten als fluit en klarinet, en neemt tevens het keyboard toetsenwerk voor zijn rekening. Als een jammerend geestverschijning zweeft de moderne dolende ziel Madeline Polites Chain Breaker binnen. Het postpunk stemgeluid hecht zich aan het spookstad toetsenwerk van Kiran Fernandes welke er een heerlijke jaren tachtig twist aan geeft. Fraai hoe hij hier met gemak naar het bezwerende rondtrekkende nomaden circus beleving omschakelt. Chain Breaker breekt met oeroude tradities, maar laat die basiskern wel in ere.

Het gezelschap landt in het uptempo cinematische inbeeldende Mercy of the Crane Folk Wilde Westen decor. Deze opzwepende country hallucinaties vragen om een ronkende punkbasgitaar, surfende stoere gitaarakkoorden, percussie exotica en verdwaalde The Doors woestijnorgel psychedelica. Madeline Polites stelt zich gelijkwaardig aan Siouxsie Sioux op, en misschien past deze indianen geuzennaam zelf wel beter bij haar bijna identieke sound in het laag gezongen Ancient Mouth. Met de To the Fete party popper verwelkomen ze de jaren zeventig disco. Een alternatieve dansvloerkiller waar in extase rakende bongoritmes hartslagen er een hete lading aan gepeperde Zuid Amerikaanse saus overheen gieten en de soulsaxofoon er de nodige ziel gebonden emoties in blaast.

Met gemak bewandelen ze in Medieval Jig het zonnige Middellandse Griekse kustgebied, al houden ze er de binding met de dreigende duisternis bewust vast. Zoeken ze het postpunk grensgebied op, dan plaatsen ze de bas op de voorgrond. Dit instrument mag de Oosterse Siren’s Tunnel surfpunk inluiden, waarin de woordloze fado klaagzang van Madeline Polites een afdwingende treurige naargeestig hulpvraag opwekt. Het afdwalende Red Curtain is een sterk staaltje aan verduisterende sfeerbepaling. Het theatrale Mercy of the Crane Folk is groots in opzet, Immaterial Possession bespeelt de melodramatische tragiek met verve, en komt hier bijzonder goed mee weg.