Je persoonlijke beleving vertalen naar muziek, het is een van de mooiste gaven die je, als muzikant, als singer-songwriter kunt hebben. iET ging indertijd touren met haar toenmalige album, Clarity en deed dat met veel overtuiging samen met medewerking van Conny Janssen Danst en met haar band. Indrukwekkend was de voorstelling: hoe mooi pasten de dansers bij de muziek én vice versa. Een mooie samenwerking met een fraai en inspirerend resultaat. iET’s muziek had al een eigen karakter en daarmee wist Lisa van Viegen ons als luisteraar al te raken. Nu in 2022 brengt iET haar jongste album uit en wat een mooi album is dat geworden!

Lisa is in de tussentijd moeder geworden; het is haar ervaring als moeder die de basis vormt voor dit album. In de gauwigheid zou je misschien denken dat het dan een uitgelezen vrolijk album moet zijn. Stop die gedachte. Hoe mooi een jong leven ook kan zijn, het komt ook echt wel vaker voor dat de overgang van leven zonder kindje naar leven met kindje als heftig ervaren wordt. Waar eerst je vrijheid was, je ruimte om te creëren, om muziek te schrijven, is er nu een nieuw leven waar je omkijken naar hebt, dat ook aandacht vraagt, een leven ook dat mede van jou afhankelijk is. Het kan zomaar een worsteling met zich meebrengen. En een worsteling was het in elk geval voor Lisa. Misschien duid ik het niet helemaal juist in samenhang: dat meet ik mezelf ook niet aan. Het is wel de afdronk van de informatie die ik zie als ik kijk naar de informatie over de inmiddels afgelopen multimediale voorstelling in de Kunsthal in Rotterdam. 9 liedjes, 9 portretten, 9 kamers, waar iET met muzikanten ook zelf te vinden was om de muziek live ten gehore te brengen. Plus daarbij prachtige foto’s van Boudewijn Bollmann. Allemaal al met veel indrukken. Als je de tijd neemt om de teksten van iET te beluisteren, dan kan je niet ontgaan hoe persoonlijk de nummers op het album zijn. Nog niet de kans gehad, maar benieuwd geworden? Kijk dan in elk geval ook op de site van iET: https://ietmusic.com/.

Ik had heel graag de tentoonstelling bezocht, juist vanwege de beleving van Clarity eerder al en de wetenschap dat als iET gaat creëren, dat er dan iets bijzonders ontstaat. Samenwerking met Rich Dust, die er portretten bij maakte, choreografie door Davide Bellotta en verhalen bij de muziek door Marianne Clason. De impressies op het internet, de beleving van de bezoekers: je kunt je al van alles voorstellen bij de impact van de geboorte van een kind. En als je je bedenkt dat er een worsteling uit volgt, dan is het idee dat je dat vervolgens weet te vertalen in muziek, meer nog, in een tentoonstelling een heel mooie en waardevolle vertaling daarvan. Zoals iET op de hoes van het album heeft staan: “Longing to be a mother, longing to be a musician. The struggle to be both.” Ben je zelf ouder en heb je de tentoonstelling bezocht, dan voelde je misschien herkenning. Zowel in de kamers, in de portretten of in de liedjes. Als je die ervaring niet hebt, ook dan ervaar je de intimiteit van de liedjes.

Lisa (onder andere akoestische gitaar, zang, trompet) heeft het album opgenomen samen met haar echtgenoot Budy Mokoginta (onder andere gitaar, bas), Keimpke Zigterman (cello), Thierry Castel (synthesizer, mellotron, piano, contrabas) en Mark Schilders (drums). Opener Can You Carry Me begint heel klein en ingetogen en laat langzaam maar zeker het klankbeeld vollopen. Nooit teveel. Lisa’s stem eerst op de achtergrond en als het nummer opbouwt, naast achtergrondzang ook centraal. Het nummer bouwt erg mooi op en laat haar stem mooi naar voren komen. Heel stemmig, met de cello als fraai contrast met de rest van de muziek en bijna als haar partner in het nummer. Mooi hoe de donkere stem de stem van Lisa vergezelt in het nummer. Erg genietbaar met hoofdtelefoon omdat je dan nog eens heel mooi ijl een hoge achtergrondstem hoort. In dit nummer eigenlijk al de sleutel van de beleving van de geboorte, het kwijt zijn van de balans en het terugvallen op je partner. Erg mooi gezongen, erg mooi nummer.

En dan Every Time You Go Away, het intro kabbelt terwijl je de akoestische gitaar hoort en Lisa zingt en dan is er een tussenstuk waarin ze zingt “I don’t even seem to care anymore” dat ook weer door een bruggetje wordt gevolgd, maar hoe mooi is dit opgebouwd? De eerste regels subtiel en daarna met veel meer beleving gezongen. Dat zelfde zinnetje, opnieuw, maar met verlegd accent. Je kunt je de verwarring, de worsteling wel voorstellen. En dan is dit de muzikale weergave ervan. Hoe mooi is dit? Luisteren, ervaren, ondergaan.

Het is gewoon een album om stil van te worden. Dat merk ik iedere keer als ik het beluister. De manier waarop Lisa zingt, de balans met de muziek, het vraagt gewoonweg ook je aandacht. Als je je muziek verteert met een korte aandachtspanne, bewust even zo gezegd, dan vraag ik me af of dit muziek voor jou is. De andere kant, juist de nummers die je hier kunt beluisteren, laten je wellicht wel horen dat muziek om veel meer gaat dan hoog tempo consumptie. Hunger, het titelnummer vraagt echt alle aandacht van je als luisteraar én je doet niet alleen iET tekort, ook jezelf als je hier naar luistert om binnen 28 secondes weer weg te zappen. Het is een nummer waarop muziek en zang wederom met elkaar in balans zijn. Doe je ogen dicht en probeer je de derde kamer voor te stellen. Dat is wat ik mezelf steeds voorhield bij beluistering. Dat was lastig. Maar ook hier, je raakt al aan het dwalen in gedachten als je je laat leiden door de muziek en door de zang van Lisa.

Time To Overcome is ook alweer zo’n indrukwekkend en tijdloos nummer. Ja, ben je op zoek naar uitgesproken uptempo muziek, dan moet je ook zeker niet bij dit album zijn. Maar wil je je laten raken door muziek, door een componiste en zangeres die een zeer fraai album gemaakt met de mensen om haar heen, dan is dit een zeer, zeer mooi album. Ga het gewoon ontdekken. Hier 0nder vind je de clip van Time To Overcome.

Just Below The Surface dat daarna volgt, dat klinkt weer heel anders. En toch, en toch, de homogeniteit van de nummers: je voelt aan alles dat ze bij elkaar horen. Hoe mooi is het dat iET zo’n reeks aan nummers bij elkaar heeft gebracht? Voor de kersverse ouders moet het ook heel bijzonder zijn geweest om na een mooie en moeilijke periode samen aan de wieg te staan van deze artistieke geboorte. Ergens voelt het ook als een cirkel die rond is. En hoe mooi zingt Lisa in dit nummer? Je kunt bij elk nummer van het album beginnen en als de stem van Lisa je aanspreekt, dan heb je hier negen nummers die zomaar bij je binnen kunnen komen. Ook hier weer, je hoeft de teksten er niet bij te hebben, je hoort de emotie in de opbouw en in haar zang. Welk nummer het mooiste is? Luister ze gewoon allemaal en geniet. Want als je dit beluisterd hebt, komt alweer het volgende erg mooie nummer.

I Am Loving You gaat juist ook over wat je als ouder aan liefde voor je kind kunt voelen. Was je nog niet al stil bij de eerdere nummers? Dan is dit misschien net de druppel die de inmiddels aardig gevulde emmer doet overlopen. Klein gehouden, mooi met contrabas en piano door Thierry Castel, zang, gitaar en trompet door iET.

When I Was Younger is een mooi reflectief nummer waarin niet iET niet alleen terugkijkt, maar ook vanuit het perspectief van nu kijkt. Erg, erg mooi. En dat geldt ook voor de volgende twee nummers. In de laatste nummers vinden we wat meer uptempo en het brengt ook de cirkel van het album in balans. Voor als je je bedenkt dat albumsluiter Life And Love weer staat voor de liefde van iET voor haar dochter.

Hunger is een bijzonder album. iET deelt, ook samen met Budy, uit haar persoonlijke beleving en doet dat met een album dat je het gevoel geeft dat ze veel met je deelt, dat je een hele muzikale reis samen maakt. En dat klopt ook. Het bijzondere is dat de totale reis nog geen 35 minuten duurt. Je hoeft dus geen lange nummers te schrijven om een album te maken dat staat als een huis. De 9 kamers die gebaseerd zijn op de 9 liedjes bewijzen dat. Woordspelingen en flauwe grappen aan de kant. Het is heel bijzonder dat Lisa met haar muziek, ook zonder de aanwezigheid van de prachtige portretten, zonder de tentoonstelling te hebben gezien, zó al met haar muziek, met haar nummers, met haar zang indruk weet te maken. Bijzonder in de manier waarop haar muziek binnenkomt. Dat wil ik eigenlijk vooral zeggen. Voor mensen die een vergelijkbare ervaring hebben gehad, mogelijk veel herkenning. Maar ook als dat niet het geval is, ook als je geen ouder bent, het is wat iET in haar muziek legt én daarmee weet ze je te raken, spreekt ze van mens tot mens, van hart tot hart. Hunger van iET is een erg mooi album, voortvloeiend uit een persoonlijke worsteling, waarbij Life And Love een bijzonder fraaie en levendige afsluiter is geworden.