×

Recensie

Pop

29 mei 2022

Hatchie

Giving the World Away

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Secretly Canadian

Giving the World Away Harriette Pilbeam Pop 3.5 Hatchie – Giving the World Away Written in Music https://writteninmusic.com

Ruwe decadente elektrorock golven verstoren de aangename vertroebelende Giving the World Away dreampop roes. Liefde is verdovend bedrieglijk, maar ook een van de zuiverste gevoelsvormen. Laat je niet door sentiment leiden. De roze wolken door gesettelde zekerheden verdreven. Hoe hechter de relatie, hoe sterker de benauwdheid dat dit alles ooit definitief eindigt. Het Australische echtpaar Joe Agius en Harriette Pilbeam zijn beide in de muziekbranche actief. Joe Agius vervult zijn tijd bij de indierockers van The Creases, zijn soloproject RINSE en is ondersteunend bandlid bij Hatchie, het alias van zijn vrouw Harriette Pilbeam.

Giving the World Away volgt het drie jaar eerder verschenen Keepsake op. Ondanks de gelukzaligheid en gedeelde liefdesverklaringen van het koppel is het ook een plaat waarbij thema’s als twijfel, bindingsangst, ouderdom en wereldvervaging een grote rol spelen. De albumhoes is een overduidelijke Baz Luhrmann Romeo + Juliet verwijzing, diezelfde romantische dramatiek is in alles hoorbaar. Hatchie herplaatst zich naar de jaren negentig, het tijdperk dat bands een prominente rol op de soundtracks vervullen en passende muziekkeuzes de filmbeelden versterken en soms zelfs overtreffen.

Substanties aan gefilterde postpunk kilte wegdansen. In dompelende basakkoorden kopje ondergaan. De diepte in een kakofonische draaikolk aan fragmentarische spoken words samplers opzoeken die de uitdaging om het toegankelijke new wave geluid enigszins te ontwrichten aangaan, maar hun kracht in de serene kalmte en troost verliezen. Giving the World Away is een sprookjesachtige bewustwording met hoekige realiteitsbelevingen. Betoverend gezichtsbedrog met een voet in het donkere moerassige jaren tachtig tijdperk, de andere in de jaren negentig, met elektronische noise en stekende dance uitspattingen.

Melancholische duistere terughoudendheid in heerlijke postpunk nostalgie, gezegend met lichtgevoelige sensuele echoënde zangpartijen. Hatchie heeft een lief tienermeisjesachtig stemgeluid, zeer pop georiënteerd en dus zeer toegankelijk. De zangeres stapelt meerdere stemlagen op elkaar en creëert hiermee een rijk rijp girlband sfeertje waarbij ze zichzelf soms in haar grijsgroene beeld van de perfectie verliest. De spanning zit hem in die opwaaiende stormvlagen, welke het broeierige hogedrukgebied bewonen en uitdagend door de tracks heen fladderen.

De aanstekelijkheid komt samen in sterke Madchester Summer Of Love ritmes, orkestrale tienerfilm dwalingen en een overweldigende lading aan pootjebadende shoegazer ruis. Kinderlijke onschuldige zangpartijen in verklevende bubblegum plakkerigheid verpakt. Wel lekker, maar na een paar keer kauwen blijken de smaakpupillen amper tegen zoveel bitterzoetigheid bestand, maar misschien ben ik deze speelse naïviteit gewoon ontgroeid.

De nachtelijke pracht van het samenzijn. Twee lichamen die in een synonieme beweging in elkaar overvloeien. Och, de liefde en romantiek kan zo mooi gedragen worden, en misschien vergeten we in deze haastige maatschappij te vaak hoe je van elkander moet genieten. Die boodschap is zo eenvoudig, zo puur en daar draait het in principe bij Giving the World Away om. De intimiteit van de wereld weggeven en de weerkaatsende schoonheid ontvangen.



  1. Lights On
  2. This Enchanted
  3. Twin
  4. Take My Hand
  5. The Rhythm
  6. Quicksand
  7. Thinking Of
  8. Giving the World Away
  9. The Key
  10. Don't Leave Me in the Rain
  11. Sunday Song
  12. Til We Run Out of Air