The Shallows, het derde album van I Like Trains, is een plechtige, zwaarmoedige maar ook elegante en gedreven plaat. Losjes gebaseerd op het gelijknamige boek van Nicholas Carr uit 2011, snijdt de band uit Leeds op dit album de uit de hand gelopen afhankelijkheid van technologie aan. Heeft de digitale technologie ons denken veranderd? Slaan we nog wel kennis op?

Geen vrolijk gegeven, maar I Like Trains staat erom bekend wel vaker gewichtige thema’s uit te werken en om te zetten in donkere, opwindende muziek. Op The Shallows is dat niet veel anders, al laat de band hier wat meer elektronica toe dan in het verleden.

Het begint al met de penetrante sequence van Beacons. In combinatie met de beheerste bariton van David Martin is dit een entree die verwachtingen schept. De band gaat gedoseerd te werk en creëert op dit derde album ruimtelijke, melancholische gitaarmuziek met voorzichtige techno- en elektro-invloeden, in de richting van het soort muziek waar The XX furore mee maakte.

Zonder echt uit te halen weet I Like Trains een fraai eerste kwartier neer te leggen op The Shallows. Net als de aandacht wat dreigt te verslappen, komt WaterSand om de hoek: een ander tempo, scherpere drums, prachtige gitaren en indringende samenzang. Het is vanaf hier en met name het opvolgende The Hive dat I Like Trains echt indruk gaat maken. David Martin komt met zijn waardige voordracht, zijn fraaie dictie in de buurt van Swans-boegbeeld Michael Gira. Mooi.

Ook Reykjavik is een plechtstatig, warmbloedig nummer. Gedragen door toms en weelderige, effectvolle gitaren trekt het nummer je onherroepelijk naar binnen. Met de straffe drums en de start-stopstructuur van We Used To Talk gaat I Like Trains juist weer meer de kant op van duistere technopop. Dat geldt ook voor In Tongues dat abrupt eindigt: “Into the rabbit’s hole, into the lion’s den”. En ineens is het stil.

Na ruim veertig minuten kun je concluderen dat The Shallows een beheerste plaat is die het niet van directe stootkracht moet hebben. Het is vooral een subtiel, coherent werkstuk dat zich snel in het onderbewustzijn nestelt. De indringende sfeerscheppingen van de band en de zwaarmoedige, integere voordracht van David Martin doen wat dat betreft feilloos hun werk.