Rare naam voor een band, denk je eerst. Totdat je hun CD (eigenlijk een EP) voor het eerst hoort. I Could Float Here Forever komt uit Goes. In het verleden was deze provinciestad een broedplaats van alternatieve muziek en eigenwijze smaak en creativiteit. Goes bracht bijvoorbeeld ook wijlen Gorefest en natuurlijk Racoon voort.

De CD is volledig instrumentaal maar verveelt mij geen moment. Zelf spreken ze van postrock. Het mini-album opent met mooie sferische en soms melancholieke gitaarpartijen met veel galm, feedback en vervreemdende effecten. Het eerste nummer Then There Was Mono Culture doet mij denken aan de Britse jaren ’80-cultband The Chameleons, met rare breaks en plots oprijzende muren van overstuurde gitaarklanken, tegen een achtergrond van space-achtige geluiden. Het rustige vierde nummer is daarom des te verrassender. Zouden ze Oil on Canvas van Japan kennen, vroeg ik me af.

Of deze viermansband heel groot gaat worden, kan ik natuurlijk niet bij voorbaat te zeggen. In korte tijd hebben ze wel een flinke reeks optredens gegeven, in Goes, overig Zeeland, Brabant en Zuid-Holland. Dat dit eerste cd-tje een intrigerend en veelbelovend werkje is, staat wel vast.