Dat was toen wat, toen NME-journalist Paul Morley en producer Trevor Horn in 1983 het Zang Tumb Tuum label oprichten. Vreemde acts, bizarre producties, een doordachte PR, een ondoorzichtige jungle aan releases, remixes en arty sleeves: ZTT was meer dan enkel een platenlabel. ZTT heeft op meerdere gebieden de toon gezet, waarbij vooral de manier waarop Trevor Horn zijn geluidscollages productioneel vormgaf is van grote invloed geweest op hoe popliedjes ook kunnen klinken. Het was redelijk baanbrekend waar ZTT dus mee bezig was in die tijd.

Eén van de meest succesvolle acts van ZTT was natuurlijk Frankie Goes To Hollywood. En voor wie die tijd niet of niet bewust heeft meegemaakt en de schade wil inhalen, heeft het Engelse Salvo label de afgelopen jaren praktisch alles wat op de plank lag bij ZTT opnieuw uitgebracht, waarbij transparantie in het releaseschema nu niet meteen voorop stond. Hiaten in releases kunnen nu in elk geval meer dan gedicht worden.

Frankie Goes To Hollywood mag dan een exponent zijn van de 80’s, voorman Holly Johnson kan nog steeds op dat succes teren, alhoewel hij sinds het einde van FGTH op voet van oorlog leeft met Trevor Horn en ZTT. Maar zonder FGTH was er waarschijnlijk ook geen Europa, Johnson’s vijfde solo-album sinds hij zich vrijwaarde van FGTH.

Maar liefst vijftien jaar verstreken er tussen het vorige album  Soulstream en Europa. Johnson heeft in die tussentijd zich vooral bezig gehouden met schilderen en af en toe eens een nummer schrijven. En vooral nadenken wanneer dat album nu eens gaat verschijnen. Voor sommige dingen moet nu inderdaad de tijd worden genomen.

En omdat het precies 30 jaar geleden was toen Frankie Goes To Hollywood’s debuutalbum Welcome To The Pleasure Dome verscheen, lijkt het moment van de release van Europa dan ook niet helemaal toevallig willekeurig gekozen. En inmiddels is Johnson ook 30 jaar ouder geworden. En zal het dan ook redelijk onwaarschijnlijk zijn dat hij een jong publiek aan zich zal weten te binden. Die zullen wellicht eerst FGTH moeten ontdekken.

Europa klinkt alsof de 80’s en 90’s nog volop aan de gang zijn. De synthpop light waar het grootste deel van het album mee gevuld is klinkt comfortabel en vertrouwd voor de luisteraar die is opgegroeid in de tijd van mellowhouse en bubblegummuziek. Johnson is zich ervan bewust dat hij vernieuwing en innovatie aan anderen moet overlaten en wordt de aandacht gericht op een zo authentiek mogelijk retrogeluid, zonder nostalgisch te willen klinken. FGTH was muzikaal gezien vooral het vehikel was van Trevor Horn en vormde Johnson’s typische zeurderige stemgeluid voldoende tegenwicht tegen de bliepjes, piepjes en andere knoppendraaierij van de producer met de jampotten. En alhoewel er in de wereld veel is veranderd, klinkt de stem van Johnson alsof de tijd stil is blijven staan en alleen al daarom wordt een link met FGTH steeds gemaakt, terwijl de muziek er niks mee te maken heeft.

Europa is geen album dat erg veel commotie zal veroorzaken. Het kabbelt allemaal lekker voort en wordt af en toe de veren een beetje uitgeklopt als het tempo omhoog gaat en er onvervalste eurohouse voorbij komt. Op Europa is van alles en nog wat te vinden en moet het dan ook vooral gezien worden als een teken van leven van Holly Johnson. Het enthousiasme dat hij in de nummers werkt aanstekelijk en soms is pretentieloosheid ook wel eens leuk. Een soort Happy Meal dus.