Dat het neerslachtige No Future No Sense No Feeling punkhouding gevoel universeel is, en in elk stadsdeel over de hele wereld dezelfde betekenis uitdraagt, hoef ik hier niet verder uit te leggen. Waarom je dan tot de hardcore boosheid beperken als er zoveel muzikale pracht bestaat om dit denkpatroon op andere manieren uit te dragen. Het Londense High Vis is hedendaags opfrissend, veelzijdig georiënteerd en legt een opportunistische wegzwevende dreampop basis over hun heerlijk uitwaaiende new wave punkromanticus albumtracks heen. Wegdromen in het verlangen naar trots en verbroedering, een beter toekomstperspectief en bovenal gelijkheid. Blending volgt het oprecht gemeende No Sense No Feeling op, en is nog meer eigen dan het gitzwarte smerige postpunk debuut.

Hoe mooi mengt die Amerikaanse jaren negentig gitaarrock schaduw zich in het geheel. Hoeveel warmte geven de energie opwekkende shoegazer invloeden af. Hoe levendig zijn de Madchester beats die de songs een flinke trap onder de kont geven en hoe stevig is dat oeroude punkrock fundament. De poëtische Graham Sayle geeft de verharde arbeidersklasse een voortrekkersstem welke allesbehalve rooskleurig is. Het is de kunst om je niet in destructieve negativiteit te begraven en die wegrottende wrakstukken juist tot bruikbaar materiaal te recyclen. High Vis heeft dit voortreffelijk begrepen en zaait op Blending geen onrust om zich heen, maar geeft een realistische visie op het zichzelf gruwelijk in de vingers snijdende wereldgebeuren.

Edward Harper wacht in Talk for Hours zorgvuldig het perfecte aftrapmoment af om het ritme aan te tikken. De eigenzinnige hoekige track roept niet alleen qua uitgerekte zanglijnen herinneringen aan het betere Jane’s Addiction werk op. High Vis heeft dus in de nihilistisch ingestelde Graham Sayle een aanstekelijke vocalist die met een gedempte melodieuze vocalen zijn mening voortreffelijk verkoopt. Van evenveel onschatbare waarde zijn de gitaristen Rob Hammeren en kersvers bandlid Martin MacNamara die met hun veelzijdigheid zoveel extra voor High Vis betekenen.

Hoe bijzonder is het dat die verschillende ideeën van aanpak nergens botsen maar juist zo bepalende voor de eigen identiteit zijn. Hoe fraai is het dat de gitaristen zich niet tot de Britse leerschool beperken, maar juist die adoratie van Dave Navarro zo treffend terug laten komen. Dezelfde insomnia zomerbehandeling, dezelfde druggy imaginaire vluchtakkoorden en datzelfde onbevangen jaren negentig gevoel. Het verlies van die hedendaagse vastigheid door fictieve nostalgische beelden gecompenseerd.

Stevig ronkend rockend spuugt High Vis het hardcore verleden van zich af. 0151 vertolkt die onmacht, en ondanks dat 0151 het kengetal van Liverpool is, symboliseert het tevens het nutteloze van in nummertjes denken, om deze geordend in de maatschappij onder te brengen. Je bent niets waard, een nietszeggende stem die het uitschreeuwt om gehoord te worden. Overal heerst diezelfde ellende, diezelfde stadsriool verstoppende shit en diezelfde conflicterende tweestrijd tussen kwaad en nog erger. Het psychedelische Blending titelstuk als het transformerende mutatieproces. Brokken aan afgedankte afgietsels welke zich behoudend volgens de hedendaagse waarden en herziende normalisatie laten conserveren. De mensheid tot een bespeelbaar massaproduct met ingecalculeerde afwijkende denkwijzen gereformeerd.

Hoe dichtbij die uitzichtloze leegheid het leven van High Vis bepaald, hoor je wel in het met harde drumslagen bevechtende powerrock van Trauma Bonds terug. Suïcidaliteit kiest zijn jonge slachtoffers uit en offert deze op om de maatschappij van al dat wankelende onbegrip te bevrijden. De uitzichtloze genezing in de eeuwige rust hervonden, geen verdriet meer, geen pijn meer, alleen die zwijgzame stilte. Working class non-heroes uit de afstervende spookstad in pandemietijd. Geamputeerd van het tot barsten opgepompte hart van London, waarnaartoe alle adernetwerken leiden.

Monddood gesnoerd door een rechtse politieke kaakslag tikken de dagen voorbij. Morality Test ontmanteld die vastgeroeste tijdbom, ontketent een revolutie; verandering en reorganisatie. Het opruiende Join Hands, de definitieve ontkoppeling van het beschamende intieme Shame regiem. High Vis verwoordt hierbij het geweten van de bewust afgekapte angstcultuur welke die verspilde verloren alternatieve dansweekenden in het zorgeloze Fever Dream terugpakken. Er is nog steeds hoop.