Blue Cheer, is de eerste associatie. Of de Melvins. Nu dan, de Noren hebben niet alleen Sna Ryan van Motorpsycho en het nieuwe gitaarwonder Stian Westerhus (o.a. bij nieuwe groep van JP Molvær) maar ook Hedvig Mollestad. Die klinkt meteen vertrouwd maar niet afgekauwd. Onder haar ronkende, gierende, krijsende gitaarsounds zit een luchtige bodem en de mooi verende bas van Ellen Brekken (zij speelt zowel elektrisch als akoestische kontrabas). Drummer Ivar Joe Bjørnstad slaat raak, houdt de boel mooi open, zit zijn twee collegas nergens in de weg of op de kop. Vertrouwd toch niet afgekauwd – de muziek zit vol met slimme recombinaties waarbij bekende riffs en themas op verrassende momenten opduiken – zoals in The Dead One. De productie is eerlijk, rechtaan toe, live samen in de studio ingespeeld.

Het drietal schakelt met groot gemak tussen rock-riffs, bluesy passages, jams, freak-outs en jazz-solos (bas in Sidetracked en drums in No Encore) – van stuk tot stuk maar ook binnen een stuk. Eerst verbaast het, dan begint het luisteren steeds leuker te worden. Wat deze drie doen, is creatief en de rock swingt ondergronds grandioos. Het wordt snel duidelijk hoe kunstmatig (en belachelijk) bepaalde scheidingen uit het verleden nu zijn. De kracht en charme zit in hun onbevangen, ongeforceerde muzikale en speelvaardige aanpak. Daar hoort ook het schreeuwnummer Blood Witch bij dat door de afsluitende langzame blues The Valley gevolgd wordt. Een mooi debuutalbum!